เกี่ยวกับการวิตกกังวล
เรียนถามอาจารย์ค่ะ การเป็นคนที่ขี้วิตกกังวลมาก กลัวว่าจะทำผิดพลาดในสิ่งต่างๆ แทบทุกเรื่อง อาจดูเหมือนว่าไม่อยากจะทำให้คนอื่นเดือดร้อน แต่จริงๆ แล้วเกิดจากการรักตัวเอง เลยกลัวว่าตัวเองจะเดือดร้อน กลัวว่าจะถูกตำหนิ กลัวว่าตัวเองจะต้องเสียใจ ฯลฯ ซึ่งก็คือโลภะ มีความติดข้องในตัวเองใช่ไหมคะ โทสะทุกชนิดมีมูลมาจากโลภะหรือไม่อย่างไรคะ ยิ่งขี้กังวลมากก็แสดงว่ามีโลภะมากหรือเปล่าคะ ขอบพระคุณและขออนุโมทนาอาจารย์ทั้งสองท่านอย่างยิ่งค่ะ
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ความวิตกกังวล มีกันทุกคน ตราบใดที่ยังมีกิเลส และเป็นเรื่องปกติ เพราะ เกิดแล้วตามเหตุปัจจัย และไม่ลืมว่าเป็นธรรมไม่ใช่เรา ไม่ใช่เราวิตก กังวล แต่ เป็นสภาพธรรมที่เกิด ไม่ใช่เราในขณะนั้น อกุศลธรรมทั้งหลาย มีเหตุที่สำคัญ คือ ความไม่รู้ เพราะ ไม่รู้ จึงเกิดอกุศลประการต่างๆ ครับ เพราะฉะนั้น หนทางการดับกิเลส จึงเป็นการเข้าใจถูก ว่าเป็นธรรมดาเป็นปกติ และ ปกติ คือ อกุศลที่เกิดก็เป็นธรรมไม่ใช่เรา ครับ ขออนุโมทนา
ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ถ้าหากว่ายังมีกิเลส ยังมีความยินดี ติดข้อง ยังมีความไม่รู้ ไม่เข้าใจความจริงอยู่ตราบใด ความวิตกกังวลใจ ความรักตัว เห็นแก่ตัว ก็ยังมีอยู่ตราบนั้น ชีวิตประจำวันที่ดำเนินไปอยู่นี้ จึงจำเป็นต้องอาศัยการฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม เพื่อความเข้าใจถูกเห็นถูก ในลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏตามความเป็นจริง เริ่มต้นด้วยความเข้าใจที่ถูกต้องในขณะนี้ว่าทุกอย่างเป็นธรรม ที่เกิดเพราะเหตุปัจจัย ไม่ใช่เรา
การที่กุศลทั้งหลายจะเจริญขึ้นได้ ก็ด้วยความอดทน ที่จะต้องศึกษาพระธรรม ศึกษาให้เข้าใจสภาพธรรมอย่างถูกต้อง ไม่ให้เข้าใจผิด ไม่ให้เข้าใจคลาดเคลื่อนจากความเป็นจริง มีความตั้งใจมั่น ไม่หวั่นไหว ในการที่จะเจริญกุศลประการต่างๆ พร้อมทั้งอบรมเจริญปัญญา ให้ยิ่งๆ ขึ้นไป ด้วย กิเลสที่มีมาก ไม่มีอะไรที่จะมาดับได้ นอกจากปัญญา เท่านั้นครับ
...ขออนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...