พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย ติกนิบาต เล่ม ๑ ภาค ๓ - หน้าที่ 47

ก็ภิกษุเป็นผู้รู้จักบ่ระมาณในโภชนะอย่างไร  ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้  พิจารณาโดยแยบคายแล้ว  จึงกลืนกินอาหาร  มิใช่เพื่อเล่น  มิใช่เพื่อเมามิใช่เพื่อประดับ  มิใช่เพื่อบ่ระเทืองผิว  เพียงเพื่อความตั้งอยู่ได้แห่งกายนี้  เพื่อยังชีวิตให้เป็นไป  เพื่อหายความหิว  เพื่ออนุเคราะห์พรหมจรรย์๑  ด้วยคิดว่าด้วยการกินอาหารนี้  เราจักระงับเวทนาเก่า๒  เสียได้ด้วย  เราจักไม่ยังเวทนํ.ใหม่๓ ให้เกิดขึ้นด้วย  ความสมประกอบ  ความไม่มีโทษและความอยู่ผาสุกจักมีแก่เรา  อย่างนี้แล  ภิกษุทั้งหลาย  ภิกษุเป็นผู้รู้จักประมาณในโภชนะบทว่า  โภชเน  มตฺตญฺญู  ความว่า  รู้ประมาณในโภชนะ อธิบายว่า  รู้ประมาณในการรับ  การฉัน  และการพิจารณา.