ทันทีที่กุศลจิตเกิด ขณะนั้นสงบ

บางท่านก็อยากจะสงบ รู้นะคะว่า วันหนึ่ง ๆ กระสับกระส่ายมาก กระวนกระวายมาก คิดถึงเรื่องนั้นก็โกรธ คิดถึงเรื่องนี้ก็ยุ่ง มีแต่เรื่องเดือดร้อนใจ รำคาญใจ เพราะเหตุว่าไม่ได้พิจารณาจิตในขณะนั้น แต่พิจารณาบุคคลซึ่งท่านโกรธ เมื่อพิจารณาบุคคลอื่นในแง่ที่จะทำให้ท่านเกิดอกุศลขึ้น จิตก็ย่อมจะกระสับกระส่าย กระวนกระวาย เดือดร้อน เมื่อรู้ว่ากำลังเดือดร้อน ก็อยากจะสงบ แต่ไม่รู้หรอกว่า ถ้าไม่โกรธเสียในขณะนั้น ก็จะสงบทันที ไม่ต้องไปท่องบ่นอะไรเลย ใช่ไหมคะ กำลังโกรธ เป็นอกุศล เป็นสภาพธรรมที่เป็นโทษ เพราะเหตุว่าเพราะในขณะนั้นไม่สบายใจ เดือดร้อนใจ กังวลใจ   เพราะฉะนั้นเพียงแต่เกิดเมตตาในขณะนั้นเท่านั้น ก็สงบแล้ว ไม่ต้องไปท่องบ่นอะไร ซึ่งถ้าไปท่องบ่นเพราะอยากสงบ แต่ว่าเวลาที่เกิดโกรธขึ้นมา แล้วไม่มีโยนิโสมนสิการที่จะพิจารณาโดยแยบคายว่า “สมถะ” หมายความถึง ความสงบจากโลภะ โทสะ โมหะ

เพราะฉะนั้นถ้าในขณะนั้นโทสะเกิด ไม่สงบ ถ้าขณะนั้นพิจารณาบุคคลอื่นในแง่ที่จะทำให้เกิดเมตตาบ้าง กรุณาบ้าง มุทิตาบ้าง อุเบกขาบ้าง สงบแล้วค่ะ สงบทันที เพราะเหตุว่าในขณะนั้น ที่มีเมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ขณะนั้นปราศจากโลภะ โทสะ โมหะ เพราะฉะนั้นก็สงบ เร็วไหมคะ ไม่ต้องไปเสียเวลาท่องบ่น หรือคอยเลย ทันทีที่กุศลจิตเกิด ขณะนั้นสงบ

ทำได้ไหมคะ ถ้าต้องการดับกิเลส