ภัยจากอาหารที่เป็นกพฬีการาหาร

สำหรับภัยของอาหารซึ่งเป็นกพฬีการาหาร 

ข้อความในอรรถกถา  มีว่า

   เพราะสัตว์ทั้งหลายกระทำซึ่งภัย คือ ความยินดีในอาหาร   ที่เป็นคำ ๆ แล้ว   เวลาถูกความหนาวเป็นต้นเบียดเบียน   ก็กระทำการงานต่าง ๆ   มีการนับด้วยแง่มือเป็นต้น   เพื่อต้องการอาหาร   ก็ประสบทุกข์ไม่น้อย   คือ บางพวกถึงบวชในพระศาสนานี้แล้ว   เมื่อแสวงหาอาหาร   ด้วยการแสวงอาหารอันไม่ควร   มีเวชกรรมเป็นต้น   ก็ถูกติเตียนในโลกนี้บ้าง   เกิดเป็นสมณเปรตในโลกหน้าบ้าง

   โดยนัยที่พระผู้มีพระภาคตรัสไว้ในลักขณสูตรเป็นต้นว่า   ถึงผ้าสังฆาฏิของผู้นั้นก็ถูกไฟไหม้ลุกโพรงอยู่  ดังนี้   ควรทราบว่า   ความใคร่ในอาหารที่เป็นคำ ๆ   เป็นภัย  คือ เป็นของน่ากลัว ด้วยเหตุอันนี้ก่อน

ไม่เคยมีใครจะบอกให้เห็นภัยของความความยินดีในอาหารที่เป็นคำ ๆ เลยใช่ไหม   ปรุงแต่งให้อร่อยมาก ๆ   ให้รสดี ๆ   เท่าที่จะพอใจ   มีการปรุงเติมอยู่เรื่อย   มีการย้ายสถานที่รับประทานอาหาร

ถ้าไม่ต้องบริโภคอาหารนี้   คงจะตัดเรื่องวุ่นวายในโลกไปได้อีกเยอะ   หรือว่าเพียงแต่ละความยินดีในอาหารที่บริโภคลงบ้าง   ก็จะตัดความยุ่งยากได้มากมายเหมือนกัน   คือไม่ว่าอะไรก็ตาม   ถ้าพิจารณาเห็นว่า   บริโภคเพราะเป็นเพียงอาหารปัจจัย  จะตัดความกังวล   จะตัดความยุ่งยาก   จะตัดการแสวงหา   จะตัดการทุจริตเพื่อที่จะได้อาหารที่ต้องการ   เพราะเหตุว่าทุกท่านจะมีชีวิตอยู่ต่อไปไม่ได้ถ้าปราศจากอาหาร   แต่ถ้าปราศจากอย่างอื่น  ก็ยังมีชีวิตอยู่ต่อไปได้   เพราะฉะนั้นที่สำคัญจริง ๆ   ย่อมเป็นอาหาร   เพราะฉะนั้นถ้าติดในอาหารมาก   จนกระทั่งถึงขั้นทุจริต   ซึ่งย่อมจะเป็นไปได้ถ้าอาหารไม่พอ   ถ้าอาหารไม่ประณีต   แล้วก็อยากจะได้อาหารที่ประณีตมาก ๆ   ก็ย่อมจะเป็นเหตุให้กระทำทุจริต   โดยการแสวงหาปัจจัยที่จะได้อาหารนั้น ๆ มา

แม้เพศบรรพชิตก็ได้รับทุกข์โทษภัยเพราะความยินดีในอาหาร   ถ้าแสวงหาอาหารในทางที่ผิดแล้ว   ย่อมได้รับการติเตียนในโลกนี้   และก็ได้รับภัยในโลกหน้า   โดยการเกิดในอบายภูมิ   ที่พระผู้มีพระภาคตรัสไว้ในลักขณสูตรถึงสมณเปรต   ซึ่งผ้าสังฆาฏิของผู้ที่เป็นเปรตนั้นก็ถูกไฟไหม้ลุกโพลงอยู่  เพราะความยินดีในอาหาร