วันหนึ่งๆ คิดด้วยอกุศลมาก

เข้าใจความคิดไหมว่าเพียงคิด คิดนะคะ คิดด้วยโลภะ  ไม่ต้องอะไรเลยคะ พรุ่งนี้วันศุกร์ แค่คิดอย่างนี้  จิตอะไรคิด เพราะว่าจิตใจแบ่งออกเป็น ๒ ประเภทใหญ่ๆ  แยกอย่างนี้ก็ได้คะ กุศลกับอกุศล จิตที่เป็นกุศล คือ จิตที่ดีงาม คิดไปในเรื่องทาน ในเรื่องศีล ในเรื่องการช่วยเหลือคนอื่น ในเรื่องการทำตนให้เป็นประโยชน์ ในเรื่องการอบรมเจริญปัญญา ขณะนั้นเป็นกุศลจิต แต่นอกจากนั้นแล้วเป็นอกุศล คือคิดด้วยโลภะ  หรือคิดด้วยโทสะ คิดด้วยความติดข้อง ถ้าไม่มีเรื่องในใจสักเรื่องหนึ่ง  เราคงไม่คิดว่าพรุ่งนี้วันศุกร์ หรือว่าถ้าเกิดคิดขึ้นมาว่า “บางลำพู” ก็คงจะมีอะไรสักอย่างหนึ่งที่ทำให้เราต้องคิด “บางลำพู” ใช่ไหมคะ จะไปซื้อของที่นั่นหรือว่าจะไปธุระ หรือว่ามีเหตุการณ์ที่จะต้องเดี่ยวกับแถวนั้น มิฉะนั้นคำนั้นก็คงจะไม่เกิด หรือว่าไม่มีจิตที่คิดถึงคำนั้น

ให้ทราบว่าแม้ความคิดของทุกคน ไม่มีใครไปบังคับ ความคิดเกิดขึ้น แล้วเราถึงได้รู้ว่า ขณะนั้นคิดเรื่องนี้ ใช่ไหมคะ  แต่มีสภาพ มีเหตุปัจจัยที่จะทำให้ความคิดเกิดขึ้น  เพราะฉะนั้นขณะที่คิดในแต่ละวัน ที่ไม่เป็นไปในเรื่องทาน ไม่เป็นไปในเรื่องศีล ไม่เป็นไปในเรื่องของการเจริญกุศลแล้วละก็ ถ้าจิตใจไม่ขุ่นมัว ขณะนั้นเป็นโลภมูลจิตที่คิด เป็นจิตที่ติดข้องจึงคิดเรื่องนั้น เวลาที่ดูโทรทัศน์ หรืออ่านหนังสือพิมพ์ คิดหรือเปล่าคะ คิดไหมคะ คิด

นี่ก็แสดงให้เห็นว่าที่จะไม่คิดนั้นไม่มีเลย เวลาที่ไม่อ่านหนังสือพิมพ์ ไม่ดูโทรทัศน์ คิดหรือเปล่า ก็คิดอีก เพราะฉะนั้นความคิดของเราวันหนึ่งๆ  เป็นอกุศลมาก