ปริยัตินี่แหละคุ้มครองไม่ให้เข้าใจผิดว่าเป็น ... สติสัมปชัญญะ

ก่อนอื่นต้องเข้าใจถูกต้องว่าทุกอย่างที่มีจริงในภาษาไทยใช้ คำว่า "มีจริง" คือคำว่า "ธรรม" ในภาษาบาลี

จำ เป็นเราไหม ต้องเข้าใจ ความรู้สึก เป็นเราไหม ต้องเข้าใจ ความคิด เป็นเราไหม ต้องเข้าใจ ทุกอย่างที่เคยเป็นเรา ต้องเข้าใจ

โกรธก็คือโกรธ เกลียดก็คือเกลียด ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ หลายระดับมาก แต่ไม่รู้ว่าเป็นธรรม มันก็เลยสะสมความเป็นเราหนาแน่นมาก ยิ่งอยู่ไปด้วยความไม่รู้ มันก็เพิ่มความไม่รู้ขึ้น

เจตสิกทีละหนึ่งๆ ไม่ใช่ให้ไปท่อง ไม่ใช่ให้ไปจำ อันนี้เกิดกับอันนั้น อันนี้มีเท่าไหร่หรืออะไร แล้วก็ไปสอบกันมันไม่ได้เข้าใจธรรม

ขณะที่เข้าใจ ละความไม่เข้าใจ

ความเห็นถูกเท่านั้นที่จะละความเห็นผิดได้

ขณะใดเป็นกุศล สติเกิดเรียบร้อยพร้อมด้วยโสภณเจตสิกอื่นๆ ... แล้วไม่รู้สักอย่าง!

เราจะไปรู้ตามตำรามันแค่ชื่อ แต่ตัวจริงของเขา เริ่มจะรู้ไหม ... ชื่อ

เรียนด้วยการเข้าใจตัวธรรมะ ไม่ใช่เอาชื่อมาสงสัย

ขณะที่ฟังเข้าใจก็รู้เลยมันกำลังเกิดดับตรงนี้ ... ไหนล่ะ?! ... เข้าใจทีละนิดทีละหน่อย เข้าใจว่ามีจริงเดี๋ยวนี้ เข้าใจว่าแต่ละหนึ่งต้องอาศัยการฟังจึงจะรู้ได้

ณ กาลครั้งหนึ่ง “สนทนาธรรมบ้าน ซ.พัฒนเวศม์"
ศุกร์ 6 มิถุนายน 2568 (บ่าย)