แต่ก่อนผมเคยสงสัยว่าเขาไปปฏิบัติอะไร อย่างไร ไปรู้ไปเห็นอะไร เคยสอบถาม

ผองเพื่อนพี่น้องที่ไปมาก็ไม่ได้ความกระจ่าง ตอบไม่ได้ ก็ไปเอาดื้อๆ ว่าเป็นปัจจัตตัง

ต้องไปปฏิบัติดูจึงจะรู้ด้วยตนเอง พอมาฟังท่านอาจารย์บรรยายปุ๊บก็ปั๊บเลยครับ อ้อ

อย่างนี้นี่เองยิ่งกว่าได้ทรัพย์ใดๆ ในโลกเสียอีก 40 กว่าปีที่ผ่านมา มีความสงสัยใน

ข้อนี้มาตลอดว่าผู้ใดจะช่วยชี้ทางไปพบกับพระพุทธองค์ได้อย่างถูกต้องที่สุด ผมพบ

แล้วครับและเริ่มเดินตามบนหนทางนั้นแล้วด้วยความอาจหาญยิ่ง ท่านอาจารย์คงไม่

เห็นผมหรอกครับ ผมเดินรั้งท้ายสุดโน่นไกลมากเลยครับ ผมยังไม่เห็นท่านอาจารย์

เลย ได้ยินแต่เสียงของท่านอาจารย์อยู่ตลอดทาง ไม่รู้สึกเหงาเลยครับ มีแต่ความอุ่น

ใจมาตลอดทาง ไม่รีบหรอกครับ เดินไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พักบ้างตามควร ไม่กลัวว่าจะ

ตามท่านอาจารย์ไม่ทัน ก็ท่านอาจารย์เดินบนทางเส้นนี้ก่อนผม ท่านย่อมถึงก่อนเป็น

ธรรมดา รวมทั้งญาติธรรมท่านอื่นด้วย ใครถึงก่อนหรือหลังไม่สำคัญเพราะที่จริงก็ไม่มี

ผู้จะไปใช่ไหมครับ...ด้วยความเคารพยิ่ง

ขออนุโมทนากับคุณวันชัย ขอให้คุณมีศรัทธาในการฟังธรรม และพิจารณา

สภาพธรรม ไปเรื่อยๆ เดินบ้าง พักบ้างก็ไม่เป็นไร เป็นธรรมดาของปุถุชน ไม่

ต้องรีบร้อน ปัญญาก็จะทำหน้าที่ของปัญญา สักวันหนึ่งซึ่งไม่รู้ว่าเมื่อไร ต้องถึง

แน่นอน ขอเพียงอย่าเปลี่ยนไปเดินทางผิด

อนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาในกุศลจิตของคุณวันชัยด้วยครับ