ทุกอย่างที่มีจริงเป็นธรรมะไม่ใช่เราแต่ไม่รู้ ... ความไม่รู้ขนาดไหน ... ไม่มีเรา ... ความไม่รู้จะหมดได้ก็เพราะรู้ ... รู้แค่ไหนก็ค่อยๆ หมดความไม่รู้ไปตามความรู้ ยังไม่รู้ว่าเป็นธรรมะ แต่รู้มากน้อยมั่นคงแค่ไหน ไปตลาดก็ลืมแล้วเราเห็นโน่นเห็นนี่ ลืมแล้ว ลืมทุกวันเพราะฉะนั้นเราจึงสนทนาธรรมะเพื่อไม่ลืม

เห็นสงสัยไม่ได้ เราจึงเรียนธรรมะแต่ละหนึ่งๆ ทุกขณะว่าไม่ใช่เรา ทีละเล็กทีละน้อยจนกว่าจะมั่นคง

ฟังมาทุกวันว่าเป็นธรรมดาไม่ใช่เราเป็นธรรมะ แต่เมื่อไหร่จะเป็นธรรมะไม่ใช่เรา กว่าจะเป็นอย่างนั้นได้และกว่าจะไม่หวัง แต่ความเข้าใจมั่นคงไม่เปลี่ยน ได้ยินเมื่อไหร่ชาติไหนรู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร พอได้ยินคำว่าธรรมะ ฟังแล้วไม่สงสัยเพราะรู้มาแล้วเข้าใจมาแล้ว เพียงแต่ไม่มีปัจจัยที่จะเกิดที่จะรู้ เพราะไม่มีคำที่จะเตือนหรือจะทำให้คิดได้ถึงสิ่งที่กำลังมี

เมื่อไหร่จะรู้ว่าเป็นธรรมะ ... เมื่อฟังจนกระทั่งคิดถึงบ่อยๆ ทุกคนได้ยินคำว่าทุกอย่างเป็นธรรมะ แต่พอจับอะไรขึ้นมาไม่เห็นว่าเป็นธรรมะเพราะจำไว้ว่าเป็นอย่างนั้นบ่อยๆ จนกระทั่งรู้ว่าจะรู้ว่าเป็นแข็ง ระลึกที่จะเข้าใจสิ่งที่มีเดี๋ยวนี้จากที่ได้ฟังเป็นปกติเป็นธรรมดาเป็นอนัตตา กว่าจะไม่ใช่เราไปพยายามหรือหวังว่าเมื่อไหร่จับขึ้นมาจะเป็นแข็ง ... ตามปัจจัย ... ถ้าหวังไม่มีวันถึง กั้นทันที ไม่ใช่เราที่จะไปทำแต่เหตุที่จะทำให้เกิดมี

ยินดีในความดีของทุกท่านค่ะ

ไม่ใช่เราเป็นธรรม

ฟังมาทุกวันว่าเป็นธรรมดาไม่ใช่เราเป็นธรรม แต่เมื่อไหร่จะเป็นธรรมไม่ใช่เรา กว่าจะเป็นอย่างนั้นได้และกว่าจะไม่หวัง แต่ความเข้าใจมั่นคงไม่เปลี่ยน ได้ยินเมื่อไหร่ชาติไหนรู้ว่ากำลังพูดถึงอะไร พอได้ยินคำว่าธรรม ฟังแล้วไม่สงสัยเพราะรู้มาแล้วเข้าใจมาแล้ว เพียงแต่ไม่มีปัจจัยที่จะเกิดที่จะรู้ เพราะไม่มีคำที่จะเตือนหรือจะทำให้คิดได้ถึงสิ่งที่กำลังมี

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์ ด้วยความเคารพยิ่ง

ยินดีในกุศลจิตครับ