เตรียมตัวเตรียมใจกับการพลัดพรากจากกันมาเป็นปี ฟังธรรมสบายๆ ฟังเรื่อยๆ พอเข้าใจขั้นการฟังว่าทุกอย่างเป็นธรรม บังคับบัญชาไม่ได้ ความโศกเศร้าเสียใจก็เป็นธรรม การทำใจไม่ได้ก็ธรรม แต่พอพี่ชายจากไปจริงๆ เป็นเวลาสี่วันแล้ว เสร็จจากงานศพ กลับถึงบ้าน เห็นสิ่งของเครื่องนอนเครื่องใช้ กลับยิ่งรู้สึกทุกข์บีบคั้นใจ หวั่นไหว กลั้นน้ำตาไม่อยู่ นอนไม่หลับ รู้เลยว่า สอบตก เพราะความเข้าใจและการฟังธรรมของเรายังน้อยไป

เพราะความเข้าใจและการฟังธรรมของเรายังน้อยไป ไม่ถึงระดับที่จะไม่มีโทมนัส

แม้พระอริยสาวกขั้นพระโสดาบัน คือ นางวิสาขามหาอุบาสิกา เวลาหลานตายก็ยัง

เสียใจ ร้องให้ หรือแม้ท่านพระอานนท์เถระ เวลาพระพุทธองค์ดับขันธ์ปรินิพพาน

ท่านพระอานนท์ ท่านก็เสียใจ ร้องให้ แต่ท่านไม่มีความเห็นผิดแล้ว ดังนั้นระดับปุถุชนผู้ยังหนาด้วยกิเลส ยังดับสักกายทิฏฐิ โลภะ โทสะ ไม่ได้ เมื่อพลัดพรากจากของรักก็ต้องเสียใจ ร้องให้เป็นธรรมดาครับ

สอบตกเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าคิดถึงพีชายที่จากไปแล้ว ก็ให้ทำกุศลแล้วอุทิศส่วนกุศล

ไปให้พี่ชายบ่อยๆ กุศลและปัญญาเป็นที่พึ่งของสัตว์ทั้งหลายในโลกนี้และโลกหน้าค่ะ

ขออนุโมทนาครับ

เชิญคลิกอ่านที่นี่ครับ...เปรียบความตายเหมือนงูลอกคราบ [อุรคชาดก]

เมื่อพิจารณาสภาพธรรมตามความเป็นจริง....ความยินดี พอใจ มีมากมายเหลือเกิน ในภพ ในชาติ ในวัตถุ ในบุคคล ในสิ่งต่างๆ แต่เมื่อสิ่งต่างๆ เหล่านั้น บุคคลต่างๆ เหล่านั้นหาความเป็นตัวตน เป็นสัตว์ เป็นบุคคลไม่ได้เราติดในความรู้สึกเป็นสูขอันเกิดจากบุคคลภายนอกเป็นอารมณ์ต้องการสูขเวทนาให้เกิดซ้ำแล้วซ้ำอีก แต่ไม่มีบุคคลนั้นที่จะเป็นปัจจัยให้สูขเวทนาอย่างนั้นเกิดอีก เมื่อต้องการแล้วไม่ได้ โทมนัสเวทนาก็เกิด ......แท้จริงเรารักและเยื่อใยต่อสูขเวทนาของเราต่างหาก.....
เป็นกำลังใจให้ท่านผ่านสภาพนี้ไปด้วยความสูขสวัสดีและเข้าใจตัวเองนะคะ

สอบตกเป็นเรื่องธรรมดาเพราะอกุศลเกิดมากกว่ากุศล...ลองคลิกอ่าน...มีธรรมะข้อไหนบ้างที่ช่วยคลายความเศร้าโศกได้บ้าง เป็นการยากที่จะไม่มีความเศร้าโศกเสียใจ

ความทุกข์ ความบีบคั้นจิตใจ เป็นสภาพธรรมที่ไม่น่ายินดีพอใจ ซึ่งเกิดขึ้น

เพราะยังไม่ได้ดับโทสะเหตุ และมีปัจจัยคือการพลัดพรากจากบุคคลอันเป็นที่รัก

ความทุกข์ ความบีบคั้นจิตใจ ไม่อาจบรรเทาได้ด้วยความไม่พอใจ หรือการไม่

อยากที่จะมีความรู้สึกอย่างนั้น ยิ่งอยากหายทุกข์ใจ ก็ยิ่งทุกข์เพิ่มขึ้น เพราะบังคับไม่

ได้ เนื่องจากความเศร้านั้นเป็นอนัตตา เป็นไปตามเหตุ เป็นไปตามปัจจัย

ขณะที่เจริญกุศลขั้นทาน ขั้นศีล หรือมีการพิจารณาสังเกตความทุกข์ ความ

บีบคั้นจิตใจ โดยสภาพที่เป็นธรรมะ มีลักษณะเฉพาะของตนของตน ไม่อาจบังคับได้

ด้วยความเป็นตัวตน และเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นเพราะเหตุปัจจัย ไม่ใช่เรา ไม่ใช่ของเรา จะ

ทำให้ได้อาศัยความทุกข์นั้น เป็นเครื่องนำออกจากทุกข์ทั้งปวงได้อย่างถาวรครับ

^
^

" อาศัยความทุกข์นั้น เป็นเครื่องนำออกจากทุกข์"

ไพเราะมากค่ะ

ขอบคุณ และขออนุโมทนาค่ะ