หทเย นิเธตพฺพยุตฺตกํ
(ข้อความที่ควรเก็บไว้ในหทัย)
[๖๑๙]

ความทุกข์ของใครในขณะที่กำลังโกรธ

พระธรรมที่พระผู้มีพระภาคทรงแสดง เป็นเรื่องสภาพธรรมตามความเป็นจริง แล้งคนที่ฟังยังดับกิเลสไม่ได้ แต่ว่ามีโอกาสที่จะเข้าใจพระธรรมขึ้น และเมื่อมีปัญญาเพิ่มขึ้น อกุศลจะค่อยๆ ละคลายไปเอง แต่ถ้าใครก็ตามที่ไม่มีปัญญา แล้วพยายามที่จะไปกัน ไปห้าม ไปดับอกุศล เป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ และถ้าจะพิจารณาอย่างง่ายๆ ระหว่างความรู้กับความไม่รู้ ไม่ว่าวิชาการใดๆ ทั้งสิ้น ที่ว่ารู้ไว้ใช่ว่าใส่บ่าแบกหาม แม้แต่เพียงพระธรรม พุทธบริษัทเข้าใจรู้ว่ามีพระไตรปิฎกและแต่ละเรื่องเป็นอะไร และพระธรรมจริงๆ ก็คือชีวิตประจำวัน แต่ว่าเราจะต้องอาศัยการฟังมากขึ้นเพื่อที่จะเข้าใจขึ้นแล้วปัญญาก็จะทำหน้าที่ของปัญญา

เช่น ในขณะนี้โลภะถ้าเกิดขึ้น ดอกไม้สวย โลภะทำกิจของโลภะ ไม่มีเราเลย แต่ถ้าโลภะไม่เกิด โทสะ ไม่ชอบสีนี้ คล้ำไป โทสะก็ทำกิจของโทสะแล้ว ก็ไม่ใช่เราอีกแสดงให้เห็นว่าเราไม่รู้ว่าสภาพธรรมมีลักษณะอย่างไร ทำกิจการงานอย่างไร แม้แต่ความสำคัญตน ความมานะความถือตนก็มี เกิดขึ้นเมื่อไหร่อย่างไร แต่ถ้าเราเป็นผู้ได้ฟังพระธรรมบ่อยๆ เวลาที่เกิดความสำคัญตนขึ้น สติก็ยังระลึกได้ว่านี่เป็นสภาพธรรมอย่างหนึ่งเกิดขึ้น มีความยึดถือในความเป็นเรา

เพราะฉะนั้น เมื่อได้ฟังพระธรรมเพิ่มขึ้น ก็รู้ว่านี่เป็นอกุศล แล้วใครล่ะอยากจะมีอกุศลมากๆ เมื่อรู้ แต่ถ้าไม่รู้ โกรธก็ดีต้องโกรธ โกรธแล้วคนอื่นก็จะได้เชื่อฟังหรือทำอะไรต่างๆ อย่างมีคนหนึ่งก็บอกว่าอาหารไม่อร่อย ถ้าไม่โกรธ คุณแม่ก็ไม่ทำให้ใหม่ นี่ก็แสดงให้เห็นว่ายังไม่ได้เข้าใจในเหตุในผลจริงๆ ว่าแท้ที่จริงความทุกข์ของใครที่กำลังโกรธ พระธรรมทั้งหมด แม้พระสูตรก็ต้องสอดคล้องกับพระอภิธรรมด้วย เพียงแต่ว่าพระอภิธรรมนั้นทรงแสดงละเอียดขึ้นถึงเหตุที่จะทำให้ปัญญาของบุคคลนั้นเกิดแล้วพิจารณาตนเอง

กราบเท้าบูชาคุณ ท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ที่เคารพยิ่ง

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... เก็บไว้ในหทัย

ขออนุโมทนาครับ