* ที่ต้องอยู่ในสังสารวัฏฏ์มาอย่างยาวนาน ก็เพราะมีความติดข้องและความไม่รู้

* โลภะ คือความยินดี พอใจ ติดข้อง ความอยาก ความต้องการ เป็นสภาพที่พร่องอยู่เป็นนิจ คือไม่เต็ม ไม่พอ ในสิ่งที่ติดข้อง

* โลภะมี ๒ ระดับ คือ

- ความยินดีพอใจในกามคือ รูป เสียง กลิ่น รส โผฏฐัพพะ (สภาพที่กระทบทางกาย)

- ความยินดีพอใจในภพ คือยินดีพอใจในความมี ความเป็น อัตภาพนี้

* ความไม่รู้ คือโมหะ เป็นสภาพที่ไม่เข้าใจตามความเป็นจริงของสิ่งที่ปรากฏในขณะนี้เอง

* ความไม่รู้เป็นเหตุให้อกุศลธรรมทุกประเภทเกิดขึ้น ทั้งโดยเป็นปัจจัยในขณะที่เกิดขึ้นพร้อมกันกับอกุศลแต่ละประเภทนั้น และเป็นปัจจัยโดยเป็นอุปนิสัย (ที่อาศัยที่มีกำลัง) เพราะได้สะสมความไม่รู้สืบต่อในจิตมามากมายแสนนาน จึงทำให้อกุศลเกิดขึ้นบ่อยๆ เสมอๆ ในชีวิตประจำวัน โดยเฉพาะโลภะ

* ปัญญา คือความรู้ ความเข้าใจถูกต้องตามความเป็นจริงในสิ่งที่กำลังปรากฏ เป็นสภาพที่ตรงข้ามกับโมหะ (คือความไม่รู้ตามความเป็นจริงในสิ่งที่กำลังปรากฏ)

* ดังนั้นการศึกษาพระธรรม อบรมเจริญปัญญา เข้าใจในความเป็นธรรมไปทีละเล็กละน้อย จึงทำให้ค่อยๆ ขัดเกลา ละคลาย ความไม่รู้และความติดข้อง ไปตามลำดับ

โดย อ.อรรณพ หอมจันทร์

อ่านหัวข้ออื่นๆ คลิกที่นี่ ... คติธรรม

ขออนุโมทนาครับ

กราบขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ