ผู้ป่วยนอนอย่างหมดแรงและหันหน้าเข้าหาด้านข้างของเตียงซึ่งอยู่ติดผนังตึก ในเสี้ยววินาที เร็วเกินกว่าที่ใครจะคิด ท่านอาจารย์ถอดรองเท้าและค่อยๆ คลานขึ้นบนเตียง แล้ว เอนตัวลงนอนตะแคงข้าง กล่าวทักทายผู้ป่วยด้วยเสียงแผ่วเบาและอ่อนโยนอย่างยิ่ง ท่ามกลางความเงียบ ภายในห้องเล็กๆ ซึ่งบัดนี้แออัดไปด้วยภรรยา บุตรชาย บิดา และ ญาติสนิทและมิตรที่รักของท่าน ท่ามกลางบรรยากาศอันอบอุ่นและอบอวลไปด้วยความเมตตาอันยิ่งของท่านอาจารย์ ด้วยการกล่าวคำจริง ให้ได้ฟังสั้นๆ พร้อมๆ กับการลูบไล้ที่มือของผู้ป่วย ด้วยสายตาอ่อนโยน แม้จะแทบไม่ค่อยได้ยินคำกล่าวชัดเจนใดๆ นัก แต่ภาพที่ได้มีโอกาสเห็นครั้งหนึ่งในชีวิต ที่ไม่เคยได้คาดคิดมาก่อนว่าจะมีโอกาสได้เห็นนี้ เป็นที่ประทับใจและซาบซึ้งอย่างยิ่ง ในไมตรีและมิตรภาพอันไร้ซึ่งพรมแดนและภาษาใดๆ ข้าพเจ้าได้ยินเพียงบางคำ เช่น it is not you!!! และ คำว่า "มันเป็นแค่ความคิด" และ คำสุดท้ายที่จำได้ คือคำว่า "ความจริง - The truth"

เปิดอ่าน ...

ท่านอาจารย์เยี่ยมไข้ผู้ป่วยหนักชาวเวียดนาม

กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ด้วยความเคารพยิ่ง

กราบขอบพระคุณและยินดียิ่งในกุศลผู้มีคุณทุกท่านทุกประการ