การรู้จักประมาณในการบริโภค คือ รู้ประโยชน์ของการบริโภคอาหาร ว่ากินเพื่อพอยังอัตตภาพและชีวิตให้เป็นไปเท่านั้น การรู้ประโยชน์อย่างนี้เป็นกิจของสติสัมปชัญญะของพระอริยสาวกทั้งหลาย ผู้ประพฤติตามพระธรรมของพระพุทธองค์ แต่ผู้ที่กินอาหารแต่น้อยเพราะกลัวอ้วน หรือเพื่อสุขภาพเพราะรักชีวิต จิตเป็นอกุศลการกินแบบนี้ไม่มีสติสัมปชัญญะเพราะฉะนั้น การบริโภคปัจจัยของพระอรหันต์ท่านมีสติแน่นอน การบริโภคของพระเสขะ เป็นกุศลบ้าง เป็นอกุศลบ้าง การบริโภคของปุถุชนเป็นกุศลบ้างเป็นอกุศลบ้าง สรุปคือ ขณะที่เป็นกุศลมีสติเกิดร่วมด้วย ถ้าเป็นอกุศลไม่มีสติ

เชิญคลิกอ่าน...เป็นผู้รู้จักบ่ระมาณในโภชนะอย่างไร[อปัณณกสูตรที่ ๖]