พระสุตตันตปิฎก ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค เล่ม ๑ ภาค ๑ - หน้าที่ 331

(๑๓๖) ภิกษุนั้น เมื่อจิตเป็นสมาธิ บริสุทธิ์ ผ่องแผ้ว ไม่มีกิเลส ปราศจากอุปกิเลส อ่อน ควรแก่การงาน ตั้งมั่น ไม่หวั่นไหวอย่างนี้ ย่อมโน้มน้อมจิตไปเพื่อบุพเพนิวาสานุสสติญาณ ฯลฯ จิตเป็นสมาธิ ในพระสูตรนี้หมายความว่าอย่างไร คงไม่ใช่สมาธิธรรมดาที่เกิดกับจิตทุกดวงใช่ไหม คำว่า "สมาธิ" น่าจะใช้ในความหมายที่ต่างกันหลายความหมาย ใช่ไหมครับ ขอความกระจ่างด้วยครับ

จิตเป็นสมาธิในที่นี้หมายถึง สมาธิขั้นอรูปฌาน เป็นจิตระดับอัปปนาสมาธิ ไม่ใช่สมาธิขั้นธรรมดา

สมาธิ องค์ธรรมคือ เอกัคคตาเจตสิกที่ตั้งมั่นในอารมณ์ เอกัคคตาเจตสิกที่เกิดกับอกุศลจิต ไม่มีกำลังตั้งมั่นคงในอารมณ์เท่ากับเอกัคคตาเจตสิกที่เกิดกับกุศลจิต

ยินดีในกุศลจิตค่ะ