การดำเนินชีวิตไปตามมีตามเกิด โดยไม่ดิ้นรนไขว่คว้าจะถือว่า เป็นคนเฉื่อยแฉะเสีย ชาติเกิดหรือไม่ ก็ในเมื่อทำไปสร้างไปก็เอาไปไม่ได้ ชื่อเสียงเดี๋ยวคนก็ลืม ดิ้นรน มากก็แก่งแย่งกันจนเป็นชนวนให้สร้างกรรมซึ่งกันและกัน มีทรัพย์มากก็ไม่สบายใจ แต่มีน้อยก็อึดอัด สายตาคนรอบข้างที่เราต้องเจอเกือบทุกวันก็คอยดูถูกดูแคลน ช่วยชี้แนะทางสว่างให้ด้วย

ขอขอบคุณ

การดำเนินชีวิตตามหลักธรรมของพระพุทธองค์ ควรเป็นไปตามสมควรแก่เพศ วัย ฐานะหน้าที่ เป็นต้น ถ้าเราเป็นคฤหัสถ์ ต้องทำมาหาเลี้ยงชีพของตนและผู้ที่เกี่ยวข้องที่เราต้องรับผิดชอบ เช่น พ่อแม่ ญาติพี่น้อง บุตรภรรยา เป็นต้น ตามสมควรไม่ให้บกพร่อง ส่วนการใช้ชีวิตของผู้สันโดษ ตามมีตามได้อย่างพอเพียง มิได้หมายถึงให้เป็นคนเกียจคร้าน งอมืองอเท้า หรือละทิ้งหน้าที่ที่ควรกระทำคือ แสวงหาตามปกติ แต่รู้จักพอ ไม่ทำแบบทุจริทคตโกง เรียกว่าใช้ชีวิตของผู้เป็นอุบาสกที่ไม่ขัดกับศีลและธรรม ส่วนจำนวนทรัพย์จะมากน้อยไม่สำคัญเพราะเป็นไปตามเหตุและปัจจัย มีเหตุให้มีจำนวนมากก็ดี จะได้ใช้ให้เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น ถ้ารู้จักบริหาร รู้จักใช้สอยทรัพย์ แม้มีมากก็ไม่ทุกข์เพราะทรัพย์ และถ้ามีเหตุปัจจัยให้เรามีทรัพย์น้อย เราก็ยินดีพอใจตามมีตามได้ ไม่ต้องไปคิดว่าคนอื่นจะดูถูกดูแคลน ถ้าเราไม่คิดย่อมไม่อึดอัดเพราะเรื่องนี้ เพราะจริงๆ แล้วไม่มีเรา ไม่มีเขาเป็นเพียงสภาพธรรมอย่างหนึ่งเท่านั้นที่เกิดขึ้น

ให้คิดถึงเรื่องของกรรม การที่เราถูกคนอื่นว่า ก็เป็นวิบากทางหูที่ได้ยินเสียงไม่ดี คนที่มีเงินทองมาก บางคนก็ไม่มีความสุข เพราะมีกิเลสมากก็ทุกข์มาก ส่วนคนที่มีปัญญาถึงจะมีทรัพย์น้อยก็มีความสุข เพราะเขาไม่ยึดติดมาก ก็ไม่ทุกข์ เพราะรู้ว่าไม่มีอะไรแน่นอน นอกจากการอบรมปัญญาสะสมความดีไว้ภพหน้าค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ

ถ้าเข้าใจว่าชีวิตคืออะไร? การดำเนินชีวิตของเราก็จะถูกต้องและเป็นประโยชน์ยิ่งขึ้น

สาธุ อนุโมทนา กำลังวิตกเรื่องนี้อยู่พอดี ขอบพระคุณค่ะที่ช่วยเปิดประเด็น

ทำงานด้วย ศึกษาพระธรรมด้วย ... เป็นธรรมดา

ขออนุโมทนาครับ