ทราบว่าจะเจริญเมตตานั้นทำได้อย่างไร แต่ดูเหมือนว่าจะเป็นการรู้ด้วย "สัญญา"ไม่ใช่เกิดจากปัญญา บางคนเราเห็นใจกับปัญหาของเขา ตัวเขาเองก็ต้องการความช่วยเหลือ แต่เมื่อเราไม่สามารถช่วยตามที่เขาต้องการได้ทั้งหมด เขาก็ปฏิเสธความช่วยเหลือ ขณะนั้นดิฉันดูจิตตัวเองรู้เลยว่าเมตตาไม่เกิด เพราะรู้สึกไม่พอใจ แต่ไม่ได้แสดงออก ช่วยพิจารณาด้วยค่ะว่าเป็นเพราะเหตุใด เมตตาจึงไม่เกิด ขอขอบพระคุณค่ะ

ควรทราบความจริงว่า เมตตา คือขณะจิตที่มีความหวังดี ความปรารถนาดี ความเป็นมิตร เป็นเพื่อนกับคนอื่น แต่ขณะใดที่จิตเป็นโลภะ โทสะ โมหะ ขณะนั้นไม่มีเมตตา เมตตาจิตเมื่อเกิดแล้วย่อมดับไปไม่ตั้งอยู่นาน แต่ผู้ที่อบรมเมตตาจนมีกำลังถึงขั้นฌาน ผู้นั้นย่อมไม่โกรธ ในการช่วยเหลือบุคคลอื่นนั้นควรช่วยเหลือตามสมควรแก่ฐานะ บางครั้งผู้รับการช่วยเหลือเขาอาจปฏิเสธความช่วยเหลือของเราได้ แต่เราไม่ควรโกรธเพราะการปฏิเสธนั้นในบางโอกาสควรเจริญกรุณาหรืออุเบกขาแก่บุคคลนั้นก็ได้ สรุป คือที่เมตตาไม่เกิดเพราะการอบรมเจริญเมตตาของเรายังไม่มีกำลังพอ

ที่เมตตาไม่เกิด เพราะเราขาดการอบรมเจริญเมตตา คือ การอบรมเจริญความสงบของจิต ถ้าเรามีเมตตา ขณะนั้นจิตสงบจากอกุศล คือโลภะ โทสะ โมหะ ชั่วขณะ เมตตาคือ ความรู้สึกที่ีเป็นมิตรด้วยความจริงใจ ความหวังดี การช่วยเหลือ การจุนเจือ การให้ความไม่มีเวร ให้ความไม่มีภัยกับคนอื่น เพราะฉะนั้น เมตตาเป็นสิ่งที่ดีที่ควรอบรมเจริญในชีวิตประจำวันค่ะ

เมื่อพิจารณาแล้วเป็นจริงตามที่ท่านทั้ง ๒ กล่าวมา ขณะนั้นมีโทสะเมตตาจึงไม่เกิด

ขอขอบพระคุณค่ะจะพากเพียรในการเจริญความสงบของจิตและเจริญเมตตาให้

มากกว่าเดิม

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

เมตตาอบรมได้ เพียงแต่ว่าจะเห็นประโยชน์หรือเปล่า หรือจะอบรมแต่สติปัฏฐาน ซึ่งนั่นไม่เพียงพอเลย ในการดับกิเลส ไม่ลืมอบรมบารมีในชีวิตประจำวัน มีเมตตากันนะครับ ด้วยการฟังพระธรรมในเรื่อง เมตตา ความเป็นมิตร

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

คำว่า ปัญญา กับ สัญญา หนูคิดว่าไม่เหมือนกันอยู่แล้ว

ปัญญาก็คือความรู้ ความเข้าใจใช่ไหมคะ ส่วนสัญญาก็คือการจำ

เคยมีคนมาถามหนูว่า ที่ฟังนะ เข้าใจไหม หนูก็ตอบไปตามที่เคยได้ฟังมา แต่เมื่อเขาถามอีกให้ตอบตามความเข้าใจ หนูก็ตอบไม่ได้ทั้งๆ ที่หนูก็คิดว่าเข้าใจแล้ว แต่มันก็ยังตอบไม่ได้

ถ้าฟังธรรมเข้าใจจะไม่ลืมค่ะ แต่ถ้าจำ ไม่นานก็ลืมค่ะ เช่น เราเรียนภาษาบาลี ท่องจำได้ แต่พอเราตายแล้ว เกิดใหม่ก็ลืมค่ะ แต่ถ้าเราเข้าใจธรรมตายแล้วก็ไม่สูญหายไปไหน ความเข้าใจก็จะสะสมไปในภพหน้าค่ะ

พรหมวิหารธรรมเกิดไม่ครบ เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา มีแต่เมตตา กรุณา เมื่อคนที่เราเมตตาประสบทุกข์เราไม่สามารถช่วยได้ก็เป็นทุกข์ เหมือนเลี้ยงลูกพ่อแม่รักเมตตาแค่ไหน เมื่อลูกทำผิดก็วางอุเบกขาลงโทษตามสมควร จะไปส่งเสริมให้ลูกทำผิดเพราะว่าลูกมีความสุขที่ทำผิดก็ไม่ได้ อุเบกขาสำคัญ ทำตามเห็นว่าสมควร

ยินดีในกุศลจิตค่ะ