พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย ชาดก เล่ม ๓ ภาค ๔ - หน้าที่ 231

ข้อความจาก สัตปัตตชาดก

มาณพสำคัญนางสุนัขจิ้งจอก ซึ่งเที่ยว

ไปในป่า ผู้ปรารถนาประโยชน์ ผู้บอกให้

ทราบด้วยอาการ ในระหว่างทาง ว่าเป็นผู้

ปรารถนาความฉิบหาย และสำคัญนกกระไน

ผู้ใคร่ต่อความฉิบหาย ว่าเป็นผู้ปรารถนาประ-

โยชน์ฉันใด บุคคลบางคนในโลกนี้ ย่อม

เป็นเช่นกับมาณพนั้น ฉันนั้นเหมือนกัน

อันชนทั้งหลายผู้ปรารถนาประโยชน์เกื้อกูล

กล่าวคำตักเตือน ย่อมรับเอาโดยไม่เคารพ.

อนึ่ง ชนเหล่าใด สรรเสริญบุคคลนั้นก็คือ

ยกย่องบุคคลนั้น เพราะความกลัวก็ดี ก็มา

สำคัญชนเหล่านั้นว่าเป็นมิตร เหมือนมาณพ

สำคัญนกกระไนว่าเป็นมิตรฉะนั้น.

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาค่ะ

สาธุ