หลายท่านทราบว่า "ทาน" คือ การให้สิ่งของไปเพื่อประโยชน์และความสุขของผู้อื่น ชาวบ้านไม่สามารถให้สิ่งที่ครอบครองทั้งหมดเพราะยังมีความติดข้องต้องการในรับรู้อารมณ์ (ทางตา ... ทางใจ กับสิ่งที่ครอบครอง) แต่เมื่อมีโอกาสที่จะให้ทาน ก็ควรที่จะอบรมประพฤติปฏิบัติ ถ้าผู้นั้นไม่สามารถที่จะให้บางอย่างที่ครอบครองได้ ไม่ว่าจะเล็กหรือใหญ่ เพื่อประโยชน์ของผู้อื่น ก็ยิ่งยากมากที่จะสละความติดข้องในนามธรรม และรูปธรรม ที่ผู้นั้นสำคัญว่าเป็นเรา ตัวตน หรือบุคคล

เพราะฉะนั้น จำเป็นที่จะสละสิ่งของเพื่อประโยชน์และความสุขของบุคคลอื่นๆ ให้มากเท่าที่จะสามารถกระทำได้ เพื่อที่จะละคลายกิเลส รวมไปถึงความติดข้องต้องการในสิ่งที่ครอบครอง และความติดข้องในนามธรรม และรูปธรรม ที่ผู้นั้นยึดถือว่าเป็นตัวตน บุคคล และเป็นเรา ดังนั้น ในชีวิตประจำวันไม่ควรที่จะละเลยการอบรมเจริญทานบารมี ควรที่จะรู้ว่าทานเป็นบารมีหรือไม่ "ไม่ว่าจะให้มากเท่าไร ทานนั้นจะไม่เป็นบารมี ถ้าบุคคลนั้นไม่เห็นค่าของการละคลายกิเลส"

คนที่เข้าใจธรรมและอบรมเจริญทานควรพิจารณาว่าทานของท่านเป็นบารมีหรือไม่ ถ้าบางคนให้สิ่งของโดยที่ไม่หวังผลตอบแทน ไม่หวังแม้กระทั่งการเกิดในสุขคติภูมิ ทานนั้นจึงเป็นบารมี
แต่ว่า "ถ้าต้องการรับผลตอบแทน เมื่อปรารถนาเกิดใหม่เป็นเศรษฐี หรือเกิดในสุขคติภูมิอื่นๆ หรือถ้าเขาต้องการรับลาภ ยศ สรรเสริญ ชีวิตของบุคคลนั้นก็ยังถูกผูกไว้กับสิ่งที่คาดหวังทั้งหมด และจุดประสงค์ของเขาก็ไม่ได้เป็นไปเพื่อการละคลายกิเลส"

ถ้าเข้าใจเรื่องนี้ จะสามารถรู้ว่าการให้ในขณะนั้นเป็นบารมีหรือไม่ ทานบารมีเป็นปัจจัยปรุงแต่งเพื่อที่จะข้ามไปถึงฝั่งอันห่างไกล คือการดับกิเลส ซึ่งต่างจากดินแดนของกิเลส ซึ่งเป็นหนทางที่ยาวไกลที่จะถึงฝั่งที่แสนไกล คือการดับกิเลส ทั้งไม่ง่ายที่จะถึง ควรที่จะเข้าใจชัดเจนว่าการดับกิเลสหมายถึงอะไร เพราะฉะนั้น เราควรรู้ว่าขณะที่ให้เราหวังผลตอบแทนหรือไม่ "การให้เพื่อการละคลายโลภะ ความติดข้อง เป็นการให้เพื่อการดับกิเลส นั่นหมายถึง ไม่ควรที่จะหวังสิ่งตอบแทนใดๆ (ทานนั้นจึงเป็นบารมี) "

ข้อความนี้แปลจาก...The Perfection of Generosity - When giving is a perfection

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ