ในสมัยครั้งพุทธกาล อุบาสก อุบาสิกาทั้งหลาย ถวายอาหารบิณฑบาตแก่บรรพชิตผู้เที่ยวบิณฑบาต ด้วยอาหารที่ปรุงสำเร็จ เมื่อพระภิกษุรับไปท่านฉันได้เลยไม่ต้องทำอะไรอีก บางท่านถวายข้าวสาร ถั่ว งา เป็นต้น ไว้ที่โรงครัว แต่ไม่ใช่เอามาใส่ที่บาตร จริงอยู่ การให้สิ่งของที่เป็นประโยชน์แก่ผู้อื่น เป็นความดี เป็นกุศล แต่การให้ทานมีหลายประเภท บางคนให้ทานด้วยสิ่งของที่ประณีต บางคนให้ทานด้วยสิ่งของที่ไม่ประณีต ซึ่งผลการให้ทานย่อมต่างกันตามเหตุ คือ สภาพจิต สรุปคือ การถวายข้าวสาร อาหารแห้ง เป็นต้น ตามเทศกาลนั้น เป็นกุศล (บุญ) แต่บางท่านสักแต่ว่าทำๆ ไปซื้อของไม่ดี และสภาพจิตไม่ผ่องใส

เชิญคลิกอ่านที่นี่ ...

ที่พึ่งคือบุญ [เสรีสูตร]

การให้ดีทั้งนั้นไม่ว่าจะให้กับใคร ถ้าสิ่งนั้นมีประโยชน์ต่อผู้รับ การถวายข้าวสารอาหารแห้งกับพระภิกษุ ไม่เป็นประโยชน์ เพราะท่านงดเว้นจากการหุงหาอาหารอย่างเพศฆราวาส การให้สิ่งหนึ่งสิ่งใดควรพิจารณาถึงความเหมาะสม และประโยชน์ของผู้รับเป็นที่ตั้ง

การใส่บาตร เช่น ข้าวสาร อาหารแห้ง อาหารกระป๋อง ให้กับพระภิกษุไม่บาป เป็นกุศลค่ะ ใส่บาตรได้ค่ะ ท่านรับไปแล้ว ท่านต้องสละอาหารแห้ง อาหารกระป๋อง สละก่อนเที่ยง ห้ามเก็บไว้ค้างคืน ท่านจะเอาไปให้โรงครัว แล้วทางโรงครัวจะทำอาหารมาถวายท่านวันรุ่งขึ้น ท่านก็ฉันได้ ไม่อาบัติค่ะ แต่ห้ามเก็บอาหารแห้งไว้เท่านั้น ต้องสละเลย

กุศลจิตก็ย่อมเป็นกุศล อกุศลจิตก็ย่อมเป็นอกุศล รูปแบบไม่เปลี่ยนสภาพกุศล-อกุศลไปได้ เป็นเพียงความเหมาะสมหรือไม่เท่านั้น เจตนาน่าจะเป็นตัวตัดสิน ว่าบาปหรือไม่

เจตนาให้เป็นกุศลค่ะ ประกอบด้วยปัญญาก็ได้ ไม่ประกอบด้วยปัญญาก็ได้

หากเป็นอาหารที่ท่านคงฉันไม่หมดไม่ควรประเคนครับ

ถวายได้ ถ้าท่านฉันไม่หมด ท่านก็สามารถให้คนอื่นต่อได้ แต่ท่านห้ามสะสมเพราะเป็นอาบัติค่ะ

ถวายใบมีดโกน แชมพูสระผม ตอนท่านบิณฑบาต จะเหมาะสมหรือไม่

ขออนุโมทนา