อังคุตตรนิกาย ทุกนิบาต ปฐมปัณณาสก์ ข้อ ๒๘๔ มีข้อความว่า

ดูกร ภิกษุทั้งหลาย สมัยใดพวกโจรมีกำลัง สมัยนั้นพระเจ้าแผ่นดินย่อมถอยกำลัง

ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ในสมัยเช่นนั้น พระเจ้าแผ่นดินย่อมไม่สะดวกที่จะเสด็จผ่านไป เสด็จออกไป หรือที่จะออกคำสั่งไปยังชนบทชายแดน ในสมัยเช่นนั้น แม้พวกพราหมณ์และคฤหบดีก็ไม่สะดวกที่จะผ่านไป จะออกไป หรือเพื่อตรวจตราการงานภายนอก

ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน สมัยใดพวกภิกษุเลวทรามมีกำลัง สมัยนั้นพวกภิกษุที่มีศีลเป็นที่รักย่อมถอยกำลัง

ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ในสมัยเช่นนั้นภิกษุพวกที่มีศีลเป็นที่รัก เป็นผู้นิ่งเงียบทีเดียวนั่งในท่ามกลางสงฆ์หรือคบชนบทชายแดน ข้อนี้นั้น ย่อมเป็นไปเพื่อมิใช่ประโยชน์ของชนมาก เพื่อมิใช่สุขของชนมาก แก่ชนเป็นอันมาก เพื่อความพินาศ เพื่อมิใช่ประโยชน์ เพื่อทุกข์แก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย

ดูกร ภิกษุทั้งหลาย สมัยใดพระเจ้าแผ่นดินมีกำลัง สมัยนั้นพวกโจรย่อมถอยกำลัง

ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ในสมัยเช่นนั้น พระเจ้าแผ่นดินย่อมสะดวกที่จะเสด็จผ่านไป เสด็จออกไป หรือที่จะออกคำสั่งไปยังชนบทชายแดน ในสมัยเช่นนั้น แม้พวกพราหมณ์และคฤหบดีย่อมสะดวกที่จะไป ออกไป หรือตรวจการงานภายนอก

ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ฉันนั้นเหมือนกัน สมัยใดพวกภิกษุที่มีศีลเป็นที่รักมีกำลัง สมัยนั้นพวกภิกษุที่เลวทรามย่อมถอยกำลัง

ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ในสมัยเช่นนั้น พวกภิกษุที่เลวทรามเป็นผู้นิ่งเงียบทีเดียว นั่งในท่ามกลางสงฆ์ หรือออกไปทางใดทางหนึ่ง ดูกร ภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้นั้นย่อมเป็นไปเพื่อประโยชน์ของชนมาก เพื่อสุขของชนมาก แก่ชนเป็นอันมาก เพื่อประโยชน์ เพื่อเกื้อกูล เพื่อความสุขแก่เทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย

เป็นเรื่องสมัยนี้หรือเปล่า และเป็นเรื่องธรรมก็ได้ การที่จะส่งคำสั่งออกไป การที่จะประกาศธรรมเผยแพร่ออกไป เป็นคำอุปมาให้เห็นว่า ขณะใดสมัยใดสะดวก ขณะใดสมัยใดลำบาก ถ้าเป็นสมัยที่ความรู้ความเข้าใจสภาพธรรมถูกต้อง มีการสอบทาน มีการพิจารณาตรวจสอบ เป็นสมัยที่ธรรมควรกระจายขยายออกไป ให้ได้พิจารณา ให้ได้ฟัง ให้ได้ศึกษา ให้ได้ตรวจสอบ แต่ถ้าเป็นสมัยที่ไม่มีความสนใจที่จะตรวจสอบสภาพธรรม ก็ไม่ใช่กาลสมัยที่จะขยาย หรือว่ากระจายพระธรรมที่พระผู้มีพระภาคได้ทรงแสดงแล้วโดยสะดวก ... แนวทางเจริญวิปัสสนา ตอนที่ 226