พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย พุทธวงศ์ เล่ม ๙ ภาค ๒ - หน้าที่ 174

บุรุษตกบ่ออุจจาระ เห็นหนองน้ำมีน้ำเต็ม ก็ไม่

ไปหาหนองน้ำนั้น นั่นไม่ใช่ความผิดของหนองน้ำ

ฉันใด.

เมื่อหนองน้ำคืออมตะ เป็นเครื่องชำระมลทินคือ

กิเลสมีอยู่ บุคคลไม่ไปหาหนองน้ำนั้น ก็ไม่ใช่ความ

ผิดของหนองน้ำคืออมตะ ก็ฉันนั้น.

บุรุษถูกข้าศึกรุมล้อมไว้ เมื่อทางไปมีอยู่ บุรุษ

ผู้นั้นก็ไม่หนีไป นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของทาง ฉันใด.

บุคคลถูกกิเลสรุมล้อมไว้ เมื่อทางอันรุ่งเรืองมี

อยู่ ก็ไม่ไปหาทางนั้น นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของทาง

อันรุ่งเรือง ก็ฉันนั้น.

บุรุษถูกความเจ็บป่วยเบียดเบียนแล้ว เมื่อหมอที่

จะเยียวยามีอยู่ ก็ไม่ยอมให้หมอนั้นเยียวยาความเจ็บ

ป่วยนั้น นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของหมอ แม้ฉันใด.

บุคคลถูกความเจ็บป่วยคือกิเลส บีบคั้นเป็นทุกข์

ก็ไม่ไปหาอาจารย์นั้น นั่นก็ไม่ใช่ความผิดของอาจารย์

ฉันนั้น.

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์