วันนี้ได้ฟังธรรม ในเรื่องเป้าหมายของการศึกษาธรรม คือ การรู้จักอกุศลของตัวเอง ฟังแล้วโดนจริงๆ ศึกษาวิชาการมากมาย แต่ไม่รู้จักอกุศลที่เกิดขึ้น ก็ไม่รู้จักธรรม ไม่ทราบว่าเข้าใจถูกไม่ค่ะ

การรู้จักอกุศลของตัวเอง หมายถึง การศึกษาธรรม ก็เพื่อเห็นอกุศลของตน เพื่อดูกิเลสของตนเท่านั้น ไม่ใช่ไปเห็นของคนอื่น แต่ประเด็นสำคัญ การรู้จักอกุศลของตน ก็มีหลายระดับ คำว่ารู้ก็รู้ด้วยปัญญานั่นเอง มีหลายระดับนะครับ เช่น พอโกรธเกิดขึ้นกับเรา เราก็บอกว่าเราโกรธนะ ไม่ดีเลย นี่ก็เป็นการรู้โดยการคิดนึกเอา ทั้งๆ ที่สภาพธรรมนั้น ดับไปแล้ว แต่ขณะที่คิดถึงความโกรธนั้น ก็เป็นเราที่คิด ไม่ได้รู้ว่า โกรธเป็นธัมมะไม่ใช่เรา ดังนั้น การรู้จักอกุศลของตัวเองอย่างแท้จริง อันนำไปสู่การดับกิเลสก็คือ สติระลึก (ขั้นสติปัฏฐาน ไม่ใช่คิดนึก) สภาพธัมมะที่มีขณะนั้น ว่าไม่ใช่เรา เป็นธัมมะ (ไม่ใช่คิดนึกนะ) นี่แหละ จึงชื่อว่ารู้จักอกุศลของตนเองครับ

ขณะที่อกุศลเกิดไม่รู้ว่าเป็นอกุศลขณะนั้นชื่อว่าไม่รู้จักธรรม แต่ถ้าเราเริ่มศึกษาและฟังแนวทางเจริญวิปัสสนาบรรยายโดยท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ เราจะรู้จักกิเลสของตัวเองมากขึ้นและเห็นโทษของกิเลส ก็เริ่มอบรมปัญญาเพื่อละกิเลสตามกำลังของปัญญาที่สะสมมา

วันนี้ได้ฟังธรรม ในเรื่องเป้าหมายของการศึกษาธรรม คือ การรู้จักอกุศลของตัวเอง ฟังแล้วโดนจริงๆ ศึกษาวิชาการมากมาย แต่ไม่รู้จักอกุศลที่เกิดขึ้น ก็ไม่รู้จักธรรม ไม่ทราบว่าเข้าใจถูกไม่คะ

โดนอย่างที่คุณว่าจริงๆ ค่ะ คุณเข้าใจถูกต้องแล้วค่ะ เพราะคนส่วนใหญ่ พอตัวเองเริ่มศึกษาธรรม และเมื่อมีความเข้าใจเกิดขึ้น ก็อยากที่จะให้ผู้อื่น เช่นคนใกล้ชิด เพื่อน แฟน พี่น้อง ฯลฯ ได้เข้าใจเหมือนอย่างที่ตนเข้าใจ แต่หารู้ไม่ว่า ขณะที่ตัวเองมีทั้งกุศลและอกุศลเกิดขึ้นในขณะนั้นก็ยังไม่รู้ แล้วจะไปรู้อกุศลของคนอื่น และไปสั่งสอนเขาว่าควรที่จะทำอย่างนั้น อย่างนี้ ได้อย่างไร? ประโยชน์อยู่ที่ไหน? ต้องหันกลับมาถามตัวเองดูก่อน…..

ขอเป็นกำลังใจให้คุณ และหวังว่าปัญญาคุณจะเจริญยิ่งๆ ขึ้นไป เพื่อประโยชน์ของตัวคุณเอง ไม่ใช่เพื่อคนอื่น โชคดีค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ