เราเห็นแล้ว เราไม่เคยพิจารณาเลย เราสามารถที่จะบอกได้ว่า เราเห็นอะไร เพราะเหตุว่าเราไม่เคยใส่ใจในลักษณะที่เป็นสภาพรู้ หรือเห็น แต่เรารู้ว่ามีสิ่งที่ปรากฏแล้ว เราสามารถจะจดจำลักษณะของสิ่งที่ปรากฏได้ ขณะนั้นไม่มีทางที่จะมารู้เลยว่าสภาพรู้ หรือธาตุรู้คืออย่างนี้

เมื่อเราได้ฟังแล้ว เราก็รู้ว่าแท้ที่จริงแล้ว เราไม่เคยคุ้นเคยกับสภาพรู้เลย ทั้งๆ ที่เราฟัง แล้วก็เข้าใจว่ามีสภาพธรรมสองอย่าง อย่างหนึ่ง เป็นสภาพที่ไม่รู้อะไรเลย ไม่ใช่สภาพรู้ อีกอย่างหนึ่ง ก็เป็นสภาพรู้ นี่ก็คือส่วนที่เข้าใจจากการฟัง แต่ไม่ใช่เข้าใจในขณะที่สภาพรู้กำลังทำกิจการงานของสภาพรู้ คือ เห็น เพราะฉะนั้น จึงต้องมีการระลึกได้ในขณะที่กำลังเห็นว่า ในขณะที่กำลังเห็น ของจริง ก็คือว่ามีสิ่งที่ปรากฏทางตา ยืนยันว่าต้องมีสภาพเห็น สภาพที่รู้สิ่งที่ปรากฏทางตา

ลักษณะของสภาพรู้ ธาตุรู้ เป็นนามธรรมซึ่งไม่มีรูปร่างลักษณะอะไรเลย มีกิจการงานซึ่งเกิดขึ้น ทำกิจเห็นอย่างรวดเร็ว แล้วก็มีจิตอื่นซึ่งเกิดขึ้นทำกิจอื่นๆ อย่างรวดเร็ว สลับต่อกันไปด้วย จึงยากที่จะรู้ว่า แต่ละขณะตั้งแต่เกิดจนตายเป็นสภาพรู้ทั้งหมด

เพราะเหตุว่าเดี๋ยวเห็น เดี๋ยวได้ยิน ก็มีแต่สิ่งที่ปรากฏทางตา มีเสียง มีรส มีกลิ่น มีอะไรต่างๆ ให้ไม่คิดถึงสิ่งที่ปรากฏทางตา หรือแม้แต่สิ่งที่ปรากฏทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ เราก็ไปคิดเป็นเรื่องเป็นราว เป็นลักษณะของสิ่งต่างๆ นี่คือ หลงลืมสติ แล้วก็ไม่ใช่การรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่ได้ยินได้ฟัง แล้วก็บอกว่า เข้าใจว่ามีสภาพธรรม ๒ อย่าง คือ มีสภาพรู้ กับ สภาพที่ไม่ใช่สภาพรู้ บอกว่าเข้าใจ แต่เวลาที่สภาพธรรมกำลังเกิดขึ้นทำกิจการงานจริงๆ ไม่ได้เข้าใจเลย

ที่มา และ รับฟังเพิ่มเติม ...

สนทนาธรรม ตอนที่ 010

ยินดีในกุศลจิตค่ะ

จริงค่ะเพราะจิตมันไวมาก

ได้ยิน..อยู่ทุกวัน แต่ไม่เคยรู้ความจริงของได้ยิน
เสียง..มีอยู่ทุกวัน แต่ไม่เคยรู้ความจริงของเสียง
ทุกอย่างเกิดแล้วดับแล้ว ไม่กลับมาอีกเลยในสังสารวัฏฏ์
ความจริงที่ละเอียดและลึกซึ้ง ทั้งหมดถูกปิดบังด้วยความไม่รู้
จนกว่าจะได้ฟังคำของพระอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้า
ศึกษาเพิ่มเติม

ขอถวายความนอบน้อมแด่พระผู้พระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
กราบเท้าบูชาคุณท่านอาจารย์สุจินต์ บริหารวนเขตต์ ด้วยความเคารพยิ่ง
กราบขอบพระคุณและยินดียิ่งในกุศลผู้มีคุณทุกท่านทุกประการ