จาก "พระพุทธชัยมงคลคาถา" (พาหุง ๘ บท)

ชัยชนะครั้งสำคัญและยิ่งใหญ่นั้นคือ

๑ ชัยชนะที่มีต่อพระยามาร ด้วยธรรมวิธีมี "ทานบารมี.." เป็นต้น (วันที่จะทรงตรัสรู้)

๒ ชัยชนะที่มีต่ออาฬวกยักษ์ ด้วยวิธีทรมานอย่างดี คือ "พระขันติธรรม"

๓ ชัยชนะที่มีต่อช้างนาฬาคีรี ด้วยวิธีรดลงด้วยน้ำคือ "พระเมตตา"

๔ ชัยชนะที่มีต่อองคุลีมาลโจร ด้วยมีพระหฤทัยไปในอันที่จะกระทำ "อิทธิฤทธิ์"

๕ ชัยชนะที่มีต่อนางจิญจมาณวิกา ด้วยความ "สงบระงับพระทัย"

๖ ชัยชนะที่มีต่อสัจจกนิครนถ์ ด้วยเทศนาญาณวิธีคือ"รู้อัชฌาสัยแล้วตรัสเทศนา"

๗ ชัยชนะที่มีต่อนันโทปนันทะนาคราช ด้วยวิธีอัน "ให้อุปเท่ห์แห่งฤทธิ์" แก่พระเถระ

๘ ชัยชนะที่มีต่อพกาพรหม ด้วยวิธีวางยาวิเศษคือ "เทศนาญาณวิธี"

นรชนใดมี "ปัญญา" ไม่เกียจคร้าน สวดก็ดี ระลึกก็ดี ซึ่งพระพุทธชัยมงคล ๘ คาถาแม้เหล่านี้ นรชนนั้น จะพึงละได้ ซึ่งอุปัทวันตรายทั้งหลาย มีประการต่างๆ เป็นเอนก ถึงซึ่ง "วิโมกข์" อันเป็นบรมสุข

จาก"ชัยชนะของพระพุทธเจ้า"
โดย "คณะสหายธรรม"

สวดมนต์เพื่อระลึกถึงคุณของพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ ขณะนั้นจิตสงบจากโลภะโทสะ โมหะ มีปัญญาประกอบด้วย แต่ไม่ใช่สวดเพื่อจะได้ค้าขายดี หรือเพราะอยากได้ผลของบุญ หรือเพราะต้องการให้ตัวเองพ้นอันตราย นั้นไม่ใช่สวดมนต์ประกอบด้วยปัญญา

เคยสวดแบบไม่มีปัญญาเหมือนกันครับ ที่สวดเพราะคิดว่าดี สบายใจดี แต่ไม่ได้เข้าใจอะไรเลย สวดไปงั้นๆ สวดเสร็จก็นั่งสมาธิ โงนเงนไปทางนั้นบ้าง ทางนี้บ้าง เสร็จแล้วก็แผ่เมตตา แล้วก็นอน สุดท้ายก็ยังเป็นผู้ที่โกรธง่าย หลงติดง่าย ไม่ได้ขัดเกลากิเลสอะไรในตัวเลย สวดโดยมีปัญญาเข้าใจพระธรรมแล้วย่อมดีกว่าครับ

เข้าใจในภาวะของจิต ความสงบจะมาเยือน สติติดตามมา ปัญญาเกิด

ขออนุโมทนาครับ

ยินดีในกุศลจิตค่ะ