[เล่มที่ 40] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๑ - หน้าที่ 111

เรื่องพระเทวทัต

ครั้งก่อนพระเทวทัตเป็นนายพรานช้าง

ในอดีตกาล เมื่อพระเจ้าพรหมทัตครองราชสมบัติ ในพระนครพาราณสี นายพรานช้าง ชาวพระนครพาราณสีผู้หนึ่ง ล้มช้างแล้ว นำงา หนัง ไส้ใหญ่ และเนื้อล่ำมา แล้วขายเลี้ยงชีวิต ครั้งนั้นช้างหลายพันเชือกเดินหากินอยู่ในป่าแห่งหนึ่ง พบพระปัจเจกพุทธะหลายองค์ จำเดิมแต่กาลนั้น เมื่อไปหมอบลงด้วยเข่าทั้งสอง แล้วจบ ๑ ในกาลที่ไป และมา (ทุกครั้ง) แล้วจึงผ่านไป วันหนึ่ง นายพรานช้างเห็นกิริยา นั้นแล้ว คิดว่า "เราล้มช้างเหล่านี้ได้โดยยาก ก็ในกาลไปและมา ช้างเหล่านี้ย่อมจบพระปัจเจกพุทธะทั้งหลาย มันเห็นอะไรหนอ? จึงจบ" กำหนดได้ว่า "เห็นผ้ากาสาวะ" ดังนี้แล้ว ดำริว่า "บัดนี้ แม้เราได้ผ้ากาสาวะย่อมควร" เมื่อพระปัจเจกพุทธะรูปหนึ่งลงไปสู่สระ สรงน้ำอยู่ วางผ้ากาสาวะทั้งหลายไว้ที่ริมฝั่ง จึงลักจีวรไป จับหอก นั่งคลุมโปง อยู่ริมหนทางที่ช้างเหล่านั้นไปมา

หมู่ช้างเห็นเขาแล้วจึงจบ (ไหว้) ด้วยสำคัญว่า "พระปัจเจกพุทธะ" แล้วก็ผ่านไป นายพรานช้างนั้น เอาหอกพุ่งถูกช้างตัวไปข้างหลัง ช้างเหล่านั้นทั้งหมดให้ตายแล้ว ถือเอาส่วนต่างๆ มีงา เป็นต้น ฝั่งส่วนที่เหลือในแผ่นดิน แล้วไป

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น