การเจริญสมถภาวนา และเจริญวิปัสสนาภาวนา ด้วยสติสัมปชัญญะ เพราะมีความเข้าใจพระธรรม อย่างถูกต้อง จึงมีการเจริญอย่างถูกต้อง เพราะเป็นหน้าที่ของสติและสัมปชัญญะ ในการระลึกรู้สภาพธรรม จึงไม่มีวิธีทำเป็นรูปแบบ ด้วยความต้องการ หรือความอยากรู้ อยากสงบ

การคิดถึงความตายบ่อยๆ ทำให้ไม่ประมาทในการเจริญกุศล ทำให้สลดจากอกุศล คือโลภะ โทสะ โมหะ ชั่วขณะที่จิตเป็นกุศล หรือมีพุทธานุสติเป็นอารมณ์ คือ ระลึกถึงคุณของ พระพุทธเจ้า แม้เพราะเหตุนี้ พระอรหันต์สัมมาสัมพุทธเจ้าเป็นผู้ตรัสรู้เองโดยชอบ เป็นผู้ไกลจากกิเลส ฯลฯ