๑. ความตระหนี่เป็นกุศลได้ไหม

๒. ความสละเป็นอกุศลได้ไหม

๓. ทำไมถึงเกิดความตระหนี่ เป็นเพราะพอใจที่จะตระหนี่หรือไม่ ถ้าจิตเป็นอกุศล ทำไมจึงมีจิตคิดจะสละสิ่งต่างๆ ให้ผู้อื่นได้

๑. ความตระหนี่เป็นอกุศลอย่างเดียว

๒. ความสละ (จาคะ) เป็นกุศล

๓. เพราะสะสมมา เพราะยังดับความตระหนี่ไม่ได้ เพราะอารมณ์ที่น่ารักขณะที่จิตเป็นอกุศลมีความติดข้องและตระหนี่ ไม่มีการสละ แต่มีการให้เพื่อคนที่ตนรัก ได้ข้อความบางตอนจากสักกปัญหสูตร แสดงเรื่องความตระหนี่มีอารมณ์อันเป็นที่รัก เป็นเหตุเกิด

ขอเชิญคลิกอ่านได้ที่ ...

ความตระหนี่มีอารมณ์อันเป็นที่รัก เป็นเหตุเกิด [สักกปัญหสูตร]

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

ข้อ ๑. ขณะที่คิดไม่ให้เพราะเสียดายสมบัติของตนเป็นกุศลได้ไหม (ตระหนี่ลาภ) ขณะที่คิดไม่อยากให้คนอื่นมาสนิทกับเพื่อนเราเป็นกุศลได้ไหม (ตระหนี่ตระกูล) ขณะที่คิดไม่อยากให้คนอื่นมานอนเป็นที่นอนตัวเองเป็นกุศลได้ไหม (ตระหนี่ที่อยู่) ขณะที่คิดไม่อยากให้ความรู้ธัมมะคนอื่นเต็มที่เพราะกลัวคนอื่นรู้มากกว่าตัวเองเป็นกุศลได้ไหม (ตระหนี่ธัมมะ) ขณะที่คิดไม่อยากชมคนนั้นเท่าไหร่เพราะเราไม่ชอบเขาเป็นกุศลได้ไหม (ตระหนี่ วรรณ คำสรรเสริญ)

ข้อ ๒. ความสละ เป็นกุศลมีหลายระดับ สละกิเลสเป็นจาคะเพียงชั่วขณะจิตการสละกิเลส ทั้งปวงเป็นจาคะอันประเสริฐสูงสุด

ข้อ ๓. รักสิ่งใดก็ตระหนี่สิ่งนั้น หวงแหนสิ่งนั้น ไม่รักสิ่งใดก็ไม่ตระหนี่สิ่งนั้น และที่ยังให้ได้ แม้จะมีอกุศลเพราะเราไม่ได้สะสมฝ่ายอกุศลอย่างเดียว ฝ่ายกุศลก็มี เช่นกัน

ขออุทิศกุศลให้สรรพสัตว์

๑. การที่คนตระหนี่ให้สิ่งของที่ตนไม่ต้องการแล้วแก่ผู้อื่น ถือว่าเป็นการสละ ละความตระหนี่หรือไม่

๒. การที่คนตระหนี่ให้สิ่งของที่ดีแก่คนที่ตนชอบ/มีผลประโยชน์ร่วมด้วย ถือว่าเป็นการสละ ละความตระหนี่หรือไม่

การให้ทานมี ๓ อย่าง

๑. ทาสทาน ให้ของที่เลวกว่าที่ตนใช้

๒. สหายทาน ให้ของที่เสมอกับที่ตนใช้เอง

๓. สามีทาน ให้ของที่ยิ่งกว่าที่ตนใช้

ทาน หมายถึง การให้สิ่งของที่เป็นประโยชน์กับคนอื่น ถึงแม้ว่าเราจะไม่ใช้ แต่อาจจะเป็นประโยชน์กับผู้รับ ถึงอย่างไรการให้ก็ดีกว่าการไม่ให้ค่ะ ก็แล้วแต่อุปนิสัยของแต่ละคน สะสมการให้มาไม่เหมือนกันค่ะ

ขอบคุณครับ

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาค่ะ