หนูมีหมาจรตัวหนึ่งมาขออยู่ด้วยไม่ยอมไปไหนก็เลยเลี้ยงเอาไว้ค่ะ เขาคลอดลูกมี1คอกและลูกเขาก็ท้องอีกค่ะหนูไม่มีเงินพอจะทำหมันให้ค่ะ พอเขาคลอดแล้วหนูเลี้ยงไม่ไหว เพราะที่บ้านมีหมาอยู่แล้ว 5 ตัว มีคนขอไปเลี้ยงก็เลยให้เขาไปหมดเลย ตอนจะให้คนอื่นเอาไปเลี้ยง หนูบอกแม่หมาว่าหนูเลี้ยงทั้งหมดไม่ไหวขอลูกให้คนอื่นไปเลี้ยง ลูกจะได้กินดีอยู่ดีค่ะ พอผ่านไป 1-2 วันหนูเห็นแม่หมามันร้องหาลูกแต่มันยังกินข้าวปกติค่ะ หนูเลยคิดว่าเดี๋ยวคงดีขึ้น แต่ผ่านไป1อาทิตย์แม่หมาหายค่ะหาไม่เจอหนูคิดมันคงตรอมใจแน่ๆ เลย หนูเสียใจมากค่ะคิดตลอดว่าแม่หมาต้องตรอมใจตายเพราะหนูแน่ ตอนให้ไปลูกหมายังไม่อย่านมค่ะตอนนั้นหนูไม่ได้คิดถึงเรื่องนั้นเลย คิดแค่ว่าแบ่งคนอื่นเลี้ยงบ้างเขาจะได้กินอิ่มกว่าค่ะ จนตอนนี้1ปีแล้วหนูยังคิดโทษตัวเองอยู่เลยค่ะ ถ้าย้อนกลับไปได้หนูคงจะเหลือลูกให้เขาบ้าง หนูจะบาปไหมคะ หนูไม่ได้ตั้งใจให้เขาตรอมใจตายเลยค่ะ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

บาป ไม่บาปสำคัญที่เจตนา การมีเจตนาที่ไม่ดี เบียดเบียน ทุจริต เป็นบาป เพราะฉะนั้น สำคัญที่เจตนาในขณะนั้นว่าเป็นอย่างไร แต่ที่สำคัญสิ่งที่ผ่านไปแล้วก็ผ่านไปแล้ว สำคัญคือขณะนี้ เข้าใจธรรมไหม เพราะเหตุที่สุนัขทุกข์และเราเป็นทุกข์เพราะอะไร นี่ต่างหากที่ควรหาเหตุแห่งทุกข์ คือ กิเลส ไม่ใช่การจะตอบว่า บาปไม่บาป แล้วก็จบไป แต่ไม่รู้ว่าเหตุแห่งทุกข์คืออะไร และเหตุที่จะละทุกข์คืออะไร

พระพุทธเจ้าทรงตรัสรู้ความจริง รู้ถึงความจริงของทุกข์และเหตุแห่งทุกข์ว่า คือ กิเลส ความไม่รู้ เพราะยึดถือว่ามีเรา มีสุนัข ไม่รู้ความจริงว่ามีธรรม จึงเดือดร้อน รักตัวเอง กลัวตัวเองเป็นบาป นี่คือเหตุแห่งทุกข์คือกิเลสที่มีในใจ ที่เป็นความยึดถือโดยประการต่างๆ ดังนั้น สาระสำคัญของชีวิต คือ การได้เข้าใจพระธรรม ได้รู้ความจริงอันเป็นหนทางแห่งการละทุกข์ได้แท้จริง ตามที่พระพุทธเจ้าทรงตรัสรู้ เพราะไม่เช่นนั้น เมื่อยังมีความยึดถือ มีกิเลส และไม่แสวงหาทางละความยึดถือ ก็ไม่พ้นจากทุกข์ เจออะไร เหตุการณ์อะไรก็ทุกข์อีก ดังนั้น เริ่มจาการศึกษาธรรม ฟังพระธรรม เริ่มจากการให้เข้าใจถูกว่า ธรรมคือ สิ่งที่มีจริง เป็นธรรมไม่ใช่เรา ความทุกข์ก็ไม่ใช่เรา การยึดถือ กิเลส ก็ไม่ใช่เรา เป็นแต่เพียงธรรม ที่มีสุนัขได้ ก็เพราะมีธรรม ค่อยๆ เข้าใจความจริงแบบนี้ ก็จะละคลายกิเลส คลายทุกข์ได้ในอนาคต ครับ นี่คือประโยชน์ของการสอบถามและสนทนาธรรมและประโยชน์ของการได้เกิดมาเป็นมนุษย์ ได้พบพระธรรม ครับ

ขออนุโมทนา

อ้างอิงจาก ความคิดเห็นที่ 1 โดย paderm

ขอบคุณมากๆ ค่ะ หนูทุกข์และเสียใจรู้สึกผิดอยู่เนื่องๆ กับสิ่งที่ทำค่ะ หนูต้องอุทิศบุญให้เขาใช่ไหมคะ

ขออนุโมทนาในกุศลค่ะ

เรียน ความเห็นที่ 2 ครับ

สามารถทำบุญอุทิศให้ และ การฟังพระธรรม เข้าใจพระธรรมในขณะที่อ่าน ก็เป็นบุญ ก็อุทิศให้ได้ครับ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

เมื่อไม่ได้มีเจตนาที่เบียดเบียนหรือประทุษร้ายเขา ก็ไม่มีบาปในส่วนนี้ ขณะที่หวังดี ปรารถนาดี ช่วยเหลือ ย่อมตรงกันข้ามกับขณะที่เบียนเบียนประทุษร้ายอย่างสิ้นเชิง ซึ่งก็ต้องไม่ลืมว่า สัตว์โลกมีกรรมเป็นของของตน และที่น่าพิจารณาคือสภาพธรรมเกิดเพราะเหตุปัจจัยจริงๆ ชีวิตประจำวันจึงไม่พ้นไปจากธรรม ขณะที่เศร้าโศกเสียใจมีจริงๆ เป็นธรรม ไม่ใช่เรา ไม่อยู่ในอำนาจบังคับบัญชาของใครทั้งสิ้น บุคคลผู้ที่ยังมีความเศร้าโศกอยู่นั้น ก็เพราะยังมีกิเลส ยังมีความติดข้อง และความไม่รู้อยู่ จึงต้องมีความเศร้าโศกเป็นธรรมดา แต่เมื่อได้อาศัยการฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรมตามที่พระสัมมาสัมพุทธเจ้าทรงแสดง ย่อมจะทำให้เข้าใจสภาพธรรมตามความเป็นจริงว่า เป็นสภาพธรรมแต่ละอย่างๆ ที่เกิดขึ้นแล้วก็ดับไป ไม่เที่ยง ไม่ยั่งยืน ขณะที่เข้าใจความจริง ก็ไม่เศร้าโศก และเป็นความจริงที่ว่าขึ้นชื่อว่าสัตว์โลกแล้ว ล้วนมีความตายเป็นเบื้องหน้า ด้วยกันทั้งนั้น เมื่อมีชาติ ชราย่อมติดตาม พยาธิก็ครอบงำและท้ายที่สุดก็ถูกมรณะคือความตายห้ำหั่น ไม่มีใครรอดพ้นได้เลย
สิ่งที่จะเป็นประโยชน์กับผู้ที่ละจากโลกนี้ไปแล้ว ไม่ใช่ความเศร้าโศกเสียใจ แต่เป็นการทำบุญแล้วอุทิศส่วนกุศลไปให้ ครับ
...ยินดีในความดีของทุกๆ ท่านครับ...

ขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาครับ

ขอบคุณทุกๆ คนมากนะคะ ที่เข้ามาอธิบายให้เข้าใจค่ะเพราะเรื่องราวมันได้เกิดขึ้นแล้วตอนนั้นหนูไม่ได้คิดไตร่ตรองให้ดีก่อนว่าผลที่ตามมาจะเป็นอย่างไร ก็ยอมรับในสิ่งที่ทำดีกว่าค่ะยังไงก็กลับไปแก้ไขไม่ได้ หนูจะมั่นทำบุญอุทิศส่วนกุศลให้เค้าค่ะ