มีท่านผู้หนึ่ง ท่านก็เป็นผู้ที่เห็นประโยชน์ของการเผยแพร่พระธรรม เพราะว่าตัวท่านฟังพระธรรมมานานมาก แล้วก็เห็นคุณของพระธรรม ท่านก็บริจาคเงินให้มูลนิธิ แล้วก็มีอีกท่านหนึ่ง ท่านก็ปรึกษาว่า ท่านจะบริจาคอะไรดี ดิฉันก็เรียนท่านว่า แล้วแต่ท่านเห็นสมควร ถ้าเห็นประโยชน์ของการศึกษา ท่านก็บริจาคเพื่อการศึกษา ถ้าเห็นประโยชน์ของการรักษาพยาบาล ท่านก็บริจาคให้โรงพยาบาล คือ แล้วแต่ประโยชน์ที่ท่านคิดว่าเหมาะสม

สำหรับอีกท่านหนึ่ง ท่านบอกว่า ท่านทำมาหมดแล้วทุกอย่าง โรงพยาบาลก็ให้ โรงเรียนก็ให้ เด็ก อาหารกลางวันก็ให้ คนชรา คนพิการก็ให้ แต่ว่าอย่างโรงพยาบาล หายแล้วออกจากโรงพยาบาลไป ก็เหมือนเดิม

แต่สิ่งที่จะให้ ที่มีค่าที่สุด คือ ความเข้าใจพระธรรม เพราะจะค่อยๆ เปลี่ยนสภาพจิต จากความไม่รู้สู่ความรู้ จากความไม่ได้เกิดกุศล เป็นกุศลที่ประกอบด้วยปัญญา เพราะว่าทุกข์ เป็นของประจำโลก เกิดมาแล้วที่จะไม่ทุกข์ ไม่มี เพราะว่าทุกข์แท้ ทุกข์จริงๆ ก็คือ สภาพธรรมที่ไม่มีใครสามารถหยุดยั้ง ว่าสิ่งที่เกิดแล้วอย่าดับ เป็นไปไม่ได้เลย ทุกอย่างเพียงเกิดแล้วดับ เกิดแล้วดับ เกิด และทำหน้าที่เฉพาะอย่างๆ แล้วก็ดับ เช่น จิตเห็น เกิดขึ้นเห็นแล้วก็ดับ ไม่มีอีกเลย จิตได้ยินแต่ละคำ แต่ละเสียง เกิดขึ้นได้ยินแล้วก็ดับ ไม่มีอีกเลย แต่ละอย่างก็เป็นทุกข์ในตัว ของสภาพธรรมนั้น คือเกิดแล้วดับ ไม่คงทน และไม่มีใครสามารถที่จะเปลี่ยนแปลง ให้สภาพนั้นเปลี่ยนเป็นอย่างอื่นได้

รับฟัง ... สัตวโลกเป็นที่ดูบุญและบาป และ ดูผลแห่งบุญและบาป

ธรรมมีมานัสพร้อม รับฟัง อันเกิดกุศลดัง ธาตุรู้ จิตเจตสิกเป็นพลัง เสริมส่ง หนุนแฮ กราบอาจารย์สุจินต์ผู้ เปี่ยมด้วยเมตตา