[เล่มที่ 22] พระสุตตันตปิฎก มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์ เล่ม ๓ ภาค ๑- หน้าที่ 295

ข้อที่มิใช่ฐานะ มิใช่โอกาส คือ บุคคลผู้ถึงพร้อมด้วยทิฏฐิ พึงเข้าใจธรรมอะไรๆ โดยความเป็นอัตตา นั่นไม่ใช่ฐานะที่มีได้ และรู้ชัดว่า ข้อที่เป็นฐานะมีได้แล คือ ปุถุชนพึงเข้าใจธรรมอะไรๆ โดยความเป็นอัตตา นั่นเป็นฐานะที่มีได้

อนุโมทนาครับ

ขอความกรุณาช่วยอธิบายให้เข้าใจด้วยค่ะ

พระโสดาบันละความเห็นผิด ไม่ยึดถือสภาพธรรมว่าเป็นตัวตน สัตว์ บุคคล แต่ปุถุชนยังมีความเห็นผิด ยึดถือสภาพธรรมว่าเป็นคน เป็นสัตว์ เป็นวัตถุสิ่งของจริงๆ