เมื่อไหร่กิเลสมากมายที่สะสมมาแสนนาน ฝังแน่นอยู่ในจิตจะพลัดพรากจากไป และกิเลสจะพลัดพรากจากไปจากจิตได้อย่างไร

จากการสนทนาทุติยพลสูตรที่ มศพ. ๙ ส.ค. ๕๗

ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังปรากฏเดี๋ยวนี้เที่ยงหรือเปล่า!! ฟังแล้วเข้าใจว่าอย่างไร ถึงไม่ปรากฏแต่ฟังแล้วค่อยๆ ไตร่ตรองว่าสิ่งที่กำลังปรากฏทางตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ทุกอย่างที่มีในชีวิตตั้งแต่เกิดมาจนถึงเดี๋ยวนี้เที่ยงไหม...ไม่เที่ยง แปรปรวนเปลี่ยนไป ดับไปไม่กลับมาอีก สิ่งที่ดับไปแล้วไม่มีเหลือ แต่โลภะความติดข้องและความยึดถือยังเหลืออยู่ในจิต สะสมไปพร้อมที่จะพอใจอีก ยึดถือว่าเป็นตัวตนอีก จะมีสิ่งที่แม้เราพอใจมากมายไม่เที่ยงเลยจริงๆ เกิดดับแปรปรวนไปตลอด แต่สิ่งที่ทิ้งไว้สะสมในจิตที่ไม่พลัดพรากไปเลยคือความไม่รู้และการยึดถือ

"ขณะใดก็ตามที่รู้แจ้งสภาพธรรมะที่ไม่เกิดคือนิพพาน กิเลสทั้งหลายก็พลัดพรากจากไป" ดีไหม!!! อย่างอื่นพลัดพรากไปเรื่อยๆ แต่กิเลสไม่เคยพลัดพรากจากไปเลย สะสมในใจแน่นสนิทพร้อมที่จะเป็นปัจจัยให้เกิด แต่เมื่อได้รู้ความจริงอริยสัจจะรู้แจ้งสภาพธรรมะที่เป็นสภาพธรรมะเดียวที่สามารถดับกิเลสได้ เมื่อนั้นกิเลสที่มีอยู่ ที่สะสมมาก็พลัดพรากจากไป...ไพเราะไหม...เมื่อไหร่จะถึงเวลาที่กิเลสจะพลัดพรากจากไปเสียที เพราะอยู่กันมานานแสนนาน เกิดเมื่อไหร่ชาติไหนก็อยู่ด้วยกันไป ติดข้องไป ไม่ว่าอะไรจะปรากฏให้เห็น ให้ได้ยิน ทั้งมีความเป็นเราเป็นการยึดถืออย่างมั่นคงแม้สิ่งนั้นไม่มีเหลือ ก็ยังคงยึดถือว่ายังมี ยังเป็นเรา ยังอยู่ เพราะกิเลสยังอยู่ในจิต

ขณะใดก็ตามที่มีธรรมะที่ดับกิเลส ขณะนั้นที่กำลังประจักษ์ลักษณะของสภาพธรรมะนั้น กิเลสก็พลัดพรากจากไป ไม่กลับมาอีก เป็นสิ่งที่ควรพลัดพรากไปใช่ไหม สิ่งอื่นที่ควรพลัดพรากจากไปก็ไปติดข้องไม่อยากให้พลัดพรากจากไปเพราะความติดข้อง แต่เมื่อไหร่ที่สามารถจะเข้าใจโทษของอกุศล รู้ว่ากิเลสนั่นแหละตัวร้ายเป็นพิษอย่างยิ่งทั้งวันเหมือนกินยาพิษอยู่ตลอดเวลา ทำให้เดือดร้อนเพราะว่าสิ่งที่อยู่ข้างนอกที่เป็นที่พอใจไม่สามารถเข้าไปในใจได้ แต่กิเลสเข้าไปถึงใจ

ทั้งๆ ที่สิ่งที่พอใจอยู่ข้างนอก แต่ความยินดีพอใจเข้าไปถึงในใจและไม่ออกด้วย จนกว่าได้รู้แจ้งสภาพธรรมะซึ่งเป็นธรรมะเดียวที่จะทำให้กิเลสที่มีอยู่มากมายพลัดพรากจากไปไม่กลับมาอีกเลย...โล่งใจไหม!!

ปกติปกติถ้าเราพลัดพรากจากสิ่งใด เราก็จะทุกข์โศกเศร้า พลัดพรากจากกิเลสจะกลายเป็นความแช่มชื่น ประเสริฐสุด

ปกติถ้าเราพลัดพรากจากสิ่งที่เรารัก ก็จะมีความทุกข์จากการพลัดพราก ไม่อยากพลัดพรากเลย แต่สิ่งหนึ่งที่ควรอย่างยิ่งที่พอใจจะให้พลัดพรากกลับไม่คิดเป็นการพลัดพรากที่ดีที่สุด...จนกว่าจะถึงวันนั้น

กราบบูชาคุณท่านอ.สุจินต์ บริหารวนเขตต์ด้วยความเคารพยิ่ง

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาครับ

ขออนุโมทนาครับ