หากเราได้เคยล่วงเกินด้วยวาจา ต่อผู้มีคุณกับเรา แต่ไม่ได้ล่วงเกินเพราะความตั้งใจเลย เป็นความไม่ตั้งใจที่ปากได้กล่าวด้วยวาจาที่พลั้งเผลอไป ทำให้ท่านต้องเสียใจ ผมรู้ว่าเป็นกรรมไม่ดีที่เรากระทำไป แต่กรรมนั้นมันผ่านไปแล้วครับ ผมได้แต่เสียใจครับที่เราได้ทำพลั้งพลาดไป เพราะก่อนหน้านี้เรายังไม่รู้จักธรรมะเลย ก็เถียงไปตามประสาลูกหลาน คนใกล้ชิดที่มิได้มีความเกรงใจอะไร แต่ไม่ได้เจตนาเลย ได้แต่พูดเชิงเปรียบเทียบ ค้านความคิดเห็นครับ
แต่ผมมานึกอีกที ปัจจุบันเราพูดอะไรก็ไม่ค่อยมีใครเชื่อ และก็ทำกิจการใดมักติดขัดอาจมาจากกรรมนี้ก็ได้ หรือเป็นกรรมในอดีตก็ได้
เพราะก็รู้ว่ากรรมที่ทำแล้วย่อมส่งผล และปัจจุบันที่เกิดขึ้นทำให้ผมมีสติและจะไม่ทำกรรมที่ไม่ดีอีกเลยครับ
๑. ถามว่า หากเราไปขอขมาท่านให้ท่านยกโทษในสิ่งที่เรากระทำไป ตรงนี้จะ ทำให้กรรมที่เราได้กระทำไปนั้นหมดไปหรือไม่ครับ? หรือเบาบางหรือไม่ครับ?
๒. และตรงนี้การขอขมาท่าน สมควรที่จะขออภัยหรือไม่ครับ หรือว่ากรรมไม่อาจล้างได้ ก็ไม่ต้องขอให้เป็นเรื่องของอดีตไป หรือเรื่องของกรรมไป เราควรจะ ทำอย่างไรครับให้หมดกรรมตรงนี้
๑. กรรมที่กระทำสำเร็จไปแล้วก็สำเร็จไปแล้ว แต่ถ้าเราไปขอขมาโทษ จะมีผลต่อจิตใจของเรา คือทำให้สบายใจขึ้นคลายความกังวลลงได้บ้าง
๒. ตามหลักคำสอนแสดงว่า ผู้ที่จะดับกรรมวิบากทั้งหมดไม่ให้มีอีกเลย มีเพียงวิธีเดียว คืออบรมเจริญปัญญาจนบรรลุความเป็นพระอรหันต์ ไม่ต้องกลับมาเกิดอีกเลย เมื่อขันธ์ไม่เกิดอีก วิบากกรรมย่อมไม่มีโอกาสส่งผลอีกเลย
ขอนอบน้อมแด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น
ขออนุญาติคัดข้อความบางส่วนของกระทู้ค่ะ
"ได้เคยล่วงเกินด้วยวาจา ต่อผู้มีพระคุณ ทำให้ท่านต้องเสียใจ ผมรู้ว่าเป็นกรรมไม่ดีที่กระทำไป แต่กรรมนั้นมันผ่านไปแล้วครับ ผมได้แต่เสียใจครับที่ได้ทำพลั้งพลาดไป "
ไม่ควรคำนึงถึงสิ่งที่ล่วงไปแล้ว
หากรู้โทษก็อบรม สะสมใหม่ เพื่อเป็นอุปนิสสยปัจจัย สังสารวัฏฏ์ยังอีกยาวไกลค่ะ
แต่ผมมานึกอีกที ปัจจุบันเราพูดอะไรก็ไม่ค่อยมีใครเชื่อ และก็ทำกิจการใดมักติดขัดอาจมาจากกรรมนี้ก็ได้ หรือเป็นกรรมในอดีตก็ได้
นึกคิดค่ะ
ทุกๆ คนมีกรรมเป็นของๆ ตน
และสังสารวัฏฏ์อันยาวนาน อย่างเราๆ มิอาจทราบได้ว่าผลนี้เกิดจากกรรมใด แต่ศึกษาธรรมด้วยความเห็นถูก
เห็นโทษในอกุศลธรรม และเห็นประโยชน์ในกุศลธรรม อบรม สะสมสัมมาทิฏฐิ ด้วยความมั่นคงและอดทน หนทางเดียวจริงๆ ค่ะ
ขออนุโมทนาในกุศลจิตทุกๆ ท่านค่ะ
ตราบใดที่เรายังเป็นปุถุชนทุกคนก็มีโอกาสทำผิด แต่บัณฑิตทำผิดแล้วสำนึกแก้ไข ไม่ทำอีก เช่น ในอดีตพระโมลลัคคลานะเคยตีพ่อแม่ ภายหลังสำนึกผิด ขอขมาพ่อแม่
ขออนุโมทนาครับ