พระสุตตันตปิฎก อังคุตตรนิกาย จตุกนิบาต เล่ม ๒ - หน้าที่ 39

๓. ปธานสูตร ว่าด้วยสัมมัปปธาน ๔

[๑๓] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สัมมัปปธาน (ความเพียรชอบ) ๔ นี้ สัมมัปปธาน ๔ คืออะไร คือ ภิกษุในพระธรรมวินัยนี้ ๑. ยังฉันทะให้เกิดพยายามทำความเพียร ประคองจิตตั้งใจมั่นเพื่อยังอกุศลบาปธรรมที่ยังไม่เกิดมิให้เกิดขึ้น ๒. ยังฉันทะให้เกิดพยายามทำความเพียร ประคองจิตตั้งใจมั่นเพื่อละอกุศลบาปธรรมที่เกิดแล้ว ๓. ยังฉันทะให้เกิดพยายามทำความเพียร ประคองจิตตั้งใจมั่นเพื่อยังกุศลธรรมที่ยังไม่เกิดให้เกิดขึ้น ๔. ยังฉันทะให้เกิดพยายามทำความเพียร ประคองจิตตั้งใจมั่นเพื่อให้กุศลธรรมที่เกิดแล้วคงอยู่ไม่เลือนหายไป ให้ภิยโยภาพไพบูลเจริญเต็มที่ ภิกษุทั้งหลาย นี้แล สัมมัปปธาน ๔. ภิกษุเหล่านั้นมีความเพียรชอบย่อม ครอบงำเสียได้ซึ่งแดนมาร ภิกษุเหล่านั้น เป็นผู้อันกิเลสไม่อาศัยแล้ว พ้นภัย คือ เกิด ตายแล้ว ถึงฝั่ง (คือพระนิพพาน) ภิกษุ เหล่านั้นสบายใจ ชนะมารกับทั้งพล- พาหนะมารแล้ว ภิกษุเหล่านั้นเป็นผู้ไม่ หวั่นไหว ล่วงเสียซึ่งมารและพลมาร ทั้งปวง ถึงซึ่งความสุข. จบปธานสูตรที่ ๓

สาธุ