การที่จิตของเรารับรู้สภาพในแต่ละขณะ และเข้าใจในสภาพธรรมนั้นๆ แต่การที่จะเป็นสติปัฐฐานได้นั้น ต้องมีปัญญาเกิดความรู้ความเข้าใจมาเองว่าทุกอย่างเป็นอนัตตาโดยไม่ได้ไปบังคับ หรือบอกตัวเองว่าทุกอย่างเป็นอนัตตา เช่น ครั้งหนึ่งเห็นผู้ชายผู้หญิงเดินจับมือกันแล้วมีความรู้สึกเกิดขึ้นมาเองว่าสิ่งที่เห็นนั้นความจริงแล้วเป็นแค่ศพ ไม่ใช่เรา ไม่ใช่เขา ไม่มีตัวตน จึงรู้สึกเกิดความเบื่อหน่ายของสังสารวัฎ แต่ก็ไม่สามารถเห็นได้ทุกเหตุการณ์ รู้สึกได้ทุกเหตุการณ์ เช่นนี้เรียกว่าเป็นสติปัฐฐานใช่หรือไม่

สติปัฏฐาน คือ ขณะที่สติระลึกรู้สภาพธรรมที่ปรากฏตามความเป็นจริงไม่ใช่ เป็นการคิดตามเหตุการณ์ ที่ท่านเล่ามาเป็นความคิด เป็นเรื่องราว ไม่ใช่สติปัฏฐาน

ขออนุโมทนาครับ