[เล่มที่ 42] พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๓ - หน้าที่ 389

๑. บุคคลประกอบตนไว้ในสิ่งอันไม่ควรประกอบ และไม่ประกอบไว้ในสิ่งอันควรประกอบ ละเสียแล้ว ซึ่งประโยชน์ ถือเอาอารมณ์อันเป็นที่รัก ย่อมทะเยอทะยานต่อบุคคลผู้ตามประกอบตน บุคคลอย่าสมาคม กับสัตว์และสังขารทั้งหลายอันเป็นที่รัก (และ) ไม่เป็นที่รักในกาลไหนๆ (เพราะว่า) การไม่เห็นสัตว์ และสังขารอันเป็นที่รัก และการเห็นสัตว์และสังขาร อันไม่เป็นที่รัก เป็นทุกข์ เพราะเหตุนั้น บุคคลไม่พึง กระทำสัตว์หรือสังขารให้เป็นที่รัก เพราะความพราก จากสัตว์และสังขารอันเป็นที่รัก เป็นการต่ำทราม กิเลสเครื่องร้อยรัดทั้งหลายของเหล่าบุคคลผู้ไม่มีอารมณ์อันเป็นที่รักและไม่เป็นที่รัก ย่อมไม่มี.

๒. ความโศกย่อมเกิดแต่ของที่รัก ภัยย่อมเกิด แต่ของที่รัก ความโศกย่อมไม่มีแก่ผู้ปลดเปลื้องได้ จากของที่รัก ภัยจักมีแต่ที่ไหน.

๓. ความโศกย่อมเกิดแต่ความรัก ภัยย่อมเกิด แต่ความรัก ความโศกย่อมไม่มีแก่ผู้พ้นวิเศษแล้วจาก ความรัก ภัยจักมีแต่ที่ไหน.

ขอนอบน้อมแด่พระรัตนตรัย

สาธุ

ขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาค่ะ

อนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาครับ