[เล่มที่ 6] พระวินัยปิฎก มหาวรรค เล่ม ๔ ภาค ๑ - หน้าที่ ๓๔๖

บุคคลไม่ควรให้บวช ๓๒ จำพวก ทรงห้ามบวชคนมีอวัยวะพิการ

[๑๓๕] ก็โดยสมัยนั้นแล ภิกษุทั้งหลายบรรพชาคนมือด้วน บรรพชาคนเท้าด้วน บรรพชาคนทั้งมือและเท้าด้วน บรรพชาคนหูขาด บรรพชาคนจมูกแหว่ง บรรพชาคนทั้งหูขาดและจมูกแหว่ง บรรพชาคนนิ้วมือนิ้วเท้าขาด บรรพชาคนมีง่ามมือง่ามเท้าขาด บรรพชาคนเอ็นขาด บรรพชาคนมือเป็นแผ่น บรรพชาคนค่อม บรรพชาคนเตี้ย บรรพชาคนคอพอก บรรพชาคนถูกสักหมายโทษ บรรพชาคนมีรอยเฆี่ยนด้วยหวาย บรรพชาคนถูกออกหมายสั่งจับ บรรพชาคนเท้าปุก บรรพชาคนมีโรคเรื้อรัง บรรพชาคนมีรูปร่างไม่สมประกอบ บรรพชาคนตาบอดข้างเดียว บรรพชาคนง่อย บรรพชาคนกระจอก บรรพชาคนเป็นโรคอัมพาต บรรพชาคนมีอิริยาบถขาด บรรพชาคนชราทุพพลภาพ บรรพชาคนตาบอดสองข้าง บรรพชาคนใบ้ บรรพชาคนหูหนวก บรรพชาคนทั้งบอดและใบ้ บรรพชาคนทั้งบอดและหนวก บรรพชาคนทั้งใบ้และหนวก บรรพชาคนทั้งบอดใบ้และหนวก.

ผู้ใดย่อมประทุษร้ายบริษัท เพราะความที่คนมีรูปแปลก ผู้นั้นชื่อปริสทูสกะ คือเป็นคนสูงเกินไป มีนาภีประเทศแค่ศีรษะของชนเหล่าอื่นบ้าง เตี้ยเกินไปดังรูปแห่งภูตเตี้ยทั้ง ๒ ท่อนบ้าง ดำเกินไปคล้ายตอไม้ที่นาถูกไฟไหม้บ้าง ขาวเกินไป มีสีคล้ายบาตรทองแดงที่ขัดด้วยนมส้มและเปรียงเป็นต้นบ้าง ผอมเกินไปมีเนื้อและเลือดน้อย ประหนึ่งร่างกายซึ่งมีแต่กระดูก เอ็นและหนังบ้าง อ้วนเกินไปมีเนื้อตั้งหาบ มีพุงพลุ้ยเช่นกับมหาภูตบ้าง มีขนคิ้วเนื่องเป็นอันเดียวกับผมบนศีรษะ คือมาตามพร้อมด้วยหน้าผากดังหุ้มด้วยร่างแหบ้าง มีคิ้วติดกันบ้าง ไม่มีขนคิ้วบ้าง มีคิ้วคล้ายลิงบ้าง.

ฯลฯ