คือเรื่องมีอยู่ว่า หนูนำแมวจากที่ทำงานกลับบ้านจะมาเลี้ยง เพราะคนที่ทำงานรำคาญเวลามันร้อง แล้วหนูก็ปล่อยมันไว้บ้าน มีแมวตัวใหญ่มากัดมันตาย แล้วมันจะเป็นความผิดหนูมั้ยคะที่หนูต้องพามันมาตาย เพราะอยู่ที่ทำงานมันก็ปลอดภัยดี แล้วหนูจะบาปมั้ยคะ

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

บาปไม่บาปสำคัญที่เจตนาเป็นสำคัญ หากไม่มีเจตนาจงใจฆ่าสัตว์ ฆ่าแมวก็ไม่บาปเพราะไม่มีเจตนาฆ่าครับ แต่หากมีเจตนาฆ่าแมวเป็นบาปครับ บาปไม่บาป สำคัญที่เจตนาเป็นสำคัญ

เป็นบาปในข้อฆ่าสัตว์ต้องพร้อมด้วยองค์ประกอบหลายอย่างคือ

๑. สัตว์มีชีวิต

๒. รู้ว่าสัตว์มีชีวิต

๓. มีจิตคิดจะฆ่า

๔. มีความพยายามในการฆ่า

๕. สัตว์ตายด้วยความพยายามนั้น

เพราะฉะนั้นไม่มีเจตนาฆ่าแมว จึงไม่ได้ทำบาป ครับ สัตว์โลกมีกรรมเป็นของของตน ควรที่จะได้มั่นคงในความเป็นจริงข้อนี้ และ ที่สำคัญธรรมเป็นอนัตตา เกิดขึ้นเป็นไปตามเหตุปัจจัย ความทุกข์ความเศร้าโศกเสียใจ ใครๆ ก็ห้ามไม่ได้ เป็นธรรมที่เกิดขึ้นเป็นไปตราบที่ยังมีกิเลสอยู่ก็ยากที่จะพ้นไปจากสภาพเช่นนี้ แต่ก็สามารถเข้าใจตามความเป็นจริงได้ว่า เป็นธรรมไม่ใช่เรา ขณะที่เห็นสิ่งที่ไม่น่าพอใจ เป็นอกุศลวิบากทางตา ต่อไปเกิดความเศร้าเสียใจ ขณะนั้นไม่ใช่วิบากแล้ว แต่เป็นอกุศลจิตประเภทที่มีโทสะเกิดร่วมด้วยพร้อมกับเวทนา ที่เป็นความรู้สึกไม่สบายใจ ทั้งหมดเป็นธรรมที่เกิดขึ้นเป็นไปในชีวิตประจำวัน ครับ ต้องเข้าใจว่า ทุกข์ใจเพราะ กิเลส ที่เป็นเหตุสำคัญจึงควรที่จะศึกษา อบรมปัญญาเพื่อให้คิดถูก และ ก็จะทุกข์น้อยลง และ เข้าใจในสิ่งที่เกิดขึ้น ครับ

หากจะเศร้าโศกถึงสัตว์ที่จากไป ก็ควรคิดถึงตนเองที่จะต้องจากไป ดังเช่นสัตว์นั้น ควรที่จะไม่ประมาทในชีวิต ที่จะศึกษาธรรม อบรมปัญญา ในช่วงเวลาที่มีชีวิตที่เหลือน้อย ความตายก็ใกล้มาทุกขณะ ความตายของผู้อื่น ย่อมเป็นเครื่องเตือนให้น้อมเข้ามาในตนว่า ควรใช้ชีวิตที่ไม่ประมาท สิ่งที่ติดตัวไปได้ คือ ความดี และความไม่ดี แต่สิ่งที่เป็นที่พึ่ง คือ กุศล บุญที่กระทำ และสัตว์ หรือ ญาติที่เสียชีวิตไป สิ่งที่เป็นประโยชน์กับเขา คือ ไม่ใช่ความเศร้าโศกของเรา แต่ คือ การทำบุญ อุทิศส่วนกุศลไปให้ ซึ่งจะเป็นประโยชน์กับผู้รับ คือ ผู้ที่ล่วงลับไปแล้ว ครับ ขออนุโมทนา

ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น

ไม่เป็นบาป เพราะไม่มีเจตนาฆ่า แต่แมวตัวใหญ่ที่กัดแมวจนตายนั่นแหละที่เป็นบาป สัตว์โลกมีกรรมเป็นของของตน สิ่งที่ผ่านไปแล้วไม่สามารถย้อนกลับคืนได้ สิ่งที่จะเป็นที่พึ่งในชีวิตของแต่ละคน คือ ความดีและความเข้าใจพระธรรม ขอให้ตั้งใจฟังพระธรรม ศึกษาพระธรรม อบรมเจริญปัญญา ต่อไป ไม่ประมาทในชีวิต ก็ขอให้สบายใจได้เลยในส่วนนี้ว่าไม่มีบาป และเราก็ได้มีการช่วยเหลือเขาในระหว่างที่ยังมีชีวิตอยู่ เวลาที่กรรมจะให้ผล อยู่ที่ไหน ก็ไม่พ้นจริงๆ ครับ

...อนุโมทนาในกุศลจิตของทุกๆ ท่านครับ...

ขอบพระคุณ และขออนุโมทนาค่ะ

ขออนุโมทนาครับ