โดยทั่วๆ ไป ปุถุชนพอจะเห็นความไม่เที่ยงของสิ่งต่างๆ ที่มีการเปลี่ยนแปลง เช่น

สิ่งของที่เคยใหม่ สวยงาม ต่อมาก็เก่าและแตกสลาย หรือคนเรา เมื่อยามหนุ่มสาวก็ดู

สาว งาม อีกไม่นานก็แก่ชราและตายในที่สุด แต่การรู้แบบนี้ เป็นการรู้แบบคิดนึก

รู้เพียงอาการ ไม่ใช่การรู้ลักษณะที่ไม่เที่ยงเกิดดับจริงๆ แต่ผู้ที่อบรมเจริญปัญญาจน

ปัญญามีกำลังเป็นวิปัสสนาญาณ ขั้นสัมมสนญาณ อุทยัพพยญาณ เมื่อนั้นชื่อว่า การรู้

ลักษณะที่ไม่เที่ยงจริงๆ

ต้องอาศัยการศึกษา กว่าจะค่อยๆ เข้าใจขึ้นในขั้นของการฟัง จนกระทั่งมีเหตุปัจจัย ที่จะทำให้สติเกิดระลึกรู้ลักษณะของสภาพธรรมที่กำลังปรากฏ ก็เป็นอนัตตา บังคับบัญชาไม่ได้