จำ-ลืม
โดย one_someone  6 ส.ค. 2556
หัวข้อหมายเลข 23307

จำว่าทุกสิ่งเป็นธรรมะ แต่ธรรมดาเมื่อความจำเกิดขึ้น แล้วย่อมดับไปเป็นเช่นนั้น

ขณะที่กล่าวคำว่า "ธรรมะ" ก็มีสภาพความจำเกิดขึ้นเช่นกัน แล้วก็ลืมทันที

เช่น ขณะที่กล่าวคำว่า "ธัม" ออกมา ขณะนั้นมีความจำคำว่าเสียงนั้น เพียงเสียงเดียว

ไม่มีความจำอื่นเกิดขึ้นเลย ในขณะที่กล่าวคำว่า "มะ" ออกมา ก็ลืมคำว่า "ธัม" นั้น

เสียสนิท แต่จำคำว่า "มะ" แทน เพราะพระธรรมมีความไพเราะ ละเอียดลึกซึ้ง

เกินกว่าที่จะคิดเองได้ จึงขอเชิญทุกท่านร่วมสนทนาธรรม



ความคิดเห็น 1    โดย JANYAPINPARD  วันที่ 8 ส.ค. 2556

ความจำเป็นสัญญาเจตสิกเกิดกับจิตทุกดวงเกิดแล้วดับสิ่งที่ดับไปแล้วแต่มีสิ่งอื่น

เป็นอารมณ์ขณะนั้นเรียกว่าลืมก็ได้..แต่สามารถคิดนึกถึงสิ่งที่จำได้ทางมโนทวารเช่น

เสียงนี้เรียกว่าธัมเสียงนี้เรียกว่ามะ


ความคิดเห็น 2    โดย สิริพรรณ  วันที่ 8 ส.ค. 2556

สังเกตุสภาพที่จำ......เรื่องเก่าๆ อยู่ๆ ก็ผุดขึ้นมา..บางเรื่องก็ลืมนึกไม่ออกแม้มีคนมาบอกว่าเราเคยคุยกันอย่างนั้นอย่างนี้ก็นึกไม่ออก..แสดงว่าสัญญามันบังคับไม่ได้จริง แต่ต้องมีเหตุปัจจัยจึงจำ..จึงลืม...เรื่องที่ไม่ใส่ใจมักจะลืมง่ายกว่าเรื่องที่สนใจ...เวลาเรื่องที่ผุดมาก็ระลึกว่า..สัญญาเรื่องนี้มันไปอยู่ไหนมา แสดงว่ามันไม่ได้มีอยู่ตลอดเวลา..ไม่มีตัวตน มีเกิด มีดับ ไม่ใช่ตัวเดิม


ความคิดเห็น 3    โดย one_someone  วันที่ 9 ส.ค. 2556

เป็นหัวข้อที่น่าสนใจ ขออนุโมทนา ขอเชิญทุกท่านร่วมสนทนา