พระสุตตันตปิฎก ขุททกนิกาย คาถาธรรมบท เล่ม ๑ ภาค ๒ ตอน ๒ - หน้าที่ 290

ข้อความบางตอนจาก

พระราธเถระ

เรื่อง คนที่เตือนเหมือนผู้ชี้ขุมทรัพย์และเป็นอาจารย์

"บุคคลพึงเห็นผู้มีปัญญาใด ซึ่งเป็นผู้กล่าว นิคคหะ ชี้โทษ ว่าเป็นเหมือนผู้บอกขุมทรัพย์ให้ พึงคบผู้มีปัญญาเช่นนั้น ซึ่งเป็นบัณฑิต (เพราะว่า) เมื่อคบท่านผู้เช่นนั้น มีแต่คุณอย่างประเสริฐ ไม่มีโทษที่ลามก"

คนเข็ญใจถูกผู้อื่นคุกคามก็ดี ตีก็ดี ชี้ขุมทรัพย์ ให้ว่า "แกจงถือเอาทรัพย์นี้"ย่อมไม่ทำความโกรธ มีแต่ปราโมทย์อย่างเดียว ฉันใด เมื่อบุคคลเห็นปานดังนั้น เห็นมารยาทมิบังควรก็ดีความพลั้งพลาดก็ดี แล้วบอกอยู่ ผู้รับบอกไม่ควรทำความโกรธ ควรเป็นผู้ยินดีอย่างเดียว ฉันนั้น ควรปวารณาทีเดียวว่า "ท่านเจ้าข้ากรรมอันใหญ่ อันท่านผู้ตั้งอยู่ในฐานะเป็นอาจารย์ เป็นอุปัชฌาย์ของกระผมแล้ว สั่งสอนอยู่กระทำแล้ว แม้ต่อไป ท่านพึงโอวาทกระผม" ดังนี้

ขออนุโมทนาครับ

ยินดีในกุศลจิตค่ะ