(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย1
(เกือบ) ถอดใจ ... ที่อินเดีย
นมัสเตทุกๆ ท่าน ภพหนึ่งที่อินเดียก็หมดไปแล้ว (ภพ คือ ความมี ความเป็น) เป็น
ภพน้อยที่ท่องเที่ยววนเวียนเพลิดเพลินไปกับสิ่งที่ปรากฏทางตา ทางหู ทางจมูก
ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ เหมือนภพน้อยภพใหญ่อื่นๆ ที่ผ่านมาแล้ว กำลังเป็นไป
และกำลังจะเป็นไป แต่เพราะยังไม่รู้ว่า เป็นเพียงสภาพธรรมะที่เกิดปรากฏเพราะเหตุ
ปัจจัย เกิดปรากฏเพียงชั่วขณะแล้วดับหมดไป ไม่กลับมาเกิดซ้ำอีกเลย จึงยังติด
ข้องจำมาเล่าให้ฟังต่อ ซึ่งมีหลายท่านส่งภาพและเรื่องมาให้ได้อ่านแล้วตามความ
คิดนึกของแต่ละคน ซึ่งเป็นแต่ละหนึ่ง จึงแน่ใจว่า เรื่องราวคงไม่ซ้ำกันตามการสะสม
ของแต่ละคนที่จะคิดว่า อะไรเป็นสาระและไม่ใช่สาระ
กลับจากอินเดียมาถึงบ้านเราตั้งแต่เมื่อคืนวาน (23 ต.ค. 57) ตามธรรมเนียมที่เคย
ปฏิบัติหลังจากอยู่อินเดีย 10 วัน แล้วก็เที่ยวไปเสียละเหี่ยหัวใจ เมืองไหนๆ ที่ฉันไป
แสนเศร้าอุรา... (อันนี้เอามาจากเนื้อเพลงโบราณ จำมาได้แค่นี้) ก็คือนอนพักฟื้น
ร่างกายราวกับคนป่วยหนัก เพื่อเรียกพลังงานกลับคืนมา แต่ก็โชคดีที่ไม่ป่วยมาก
เพียงกระเพาะปัสสาวะอักเสบเล็กน้อย เพราะดื่มน้ำน้อยและกลั้นปัสสาวะเมื่อยังไม่
ถึงเวลาที่คนอื่นๆ อยากเข้าห้องน้ำ จึงต้องรอ แต่ก็ได้คุณสุกัญญา เพื่อนชอบ
พยาบาลผู้ใจดี กรุณาจัดยาให้ ขอบพระคุณอีกครั้งค่ะ แต่หลายท่านมีอาการอาหาร
เป็นพิษ ไข้หวัด เจ็บคอ หกล้ม กิ่งไม้ทับ ฯลฯ แถมการเดินทางในครั้งนี้ก็ทุลักทุเล
มีทั้งต้นไม้ล้มขวางถนน มีสไตร์คทำให้รถติดยาวเหยียด ผ่านไปหลายวันจึงถอดใจ
ว่า ครั้งนี้คงเป็นครั้งสุดท้ายที่จะมาอินเดียอีก แต่เมื่อใกล้จะจบทริป กุศลจิตเกิดทำ
ให้บันเทิงในธรรม จึงลืมความคิดนั้นเสีย เมื่อทราบว่า ปี 59 ท่านอาจารย์จะไป
อินเดียและไปที่แคชเมียร์ที่อยากไปด้วย จึงลงชื่อสมัครทันที จิตกลับกลอกรวดเร็ว
จริงๆ ศรัทธาก็ไม่ตั้งมั่นด้วย คงต้องเดินทางไปในภพน้อย ภพใหญ่อีกนานแสนนาน
... อ่านตอนต่อไป ...
ธรรมช่างน่าอัศจรรย์ จริงๆ ค่ะ พี่แดง คิดจะไปเป็นครั้งสุดท้าย แต่แล้ว
ก็ลงชื่อไปอีก...
กราบขอบพระคุณ และขออนุโมทนาในกุศลจิต ของพี่แดง ด้วยค่ะ
